منافقان؛ وصفشان دارو، گفتارشان درمان اما كردارشان درد بى‌درمان + فیلم
جامعه‌شناس و پژوهشگر حوزه دین با اشاره به خطبه 32 نهجالبلاغه امیرالمؤمنین(ع)، به موضوع اوصاف ناپاکان و منافقان در کلام حضرت امیر(ع) پرداخت.
به گزارش ایکنا، به مناسبت ایام ماه مبارک رمضان امسال، پای درس‌گفتار «گزیده‌هایی از نهجالبلاغه» از زبان عماد افروغ، جامعه‌شناس و پژوهشگر حوزه دین نشسته‌ایم.
عماد افروغ در بیست و هشتمین قسمت این مجموعه با موضوع «وصف ناپاکان و منافقان» ضمن اشاره به خطبه‌‌های 32 و 194 نهجالبلاغه به موضوع دیدگاه امیرالمؤمنین(ع) در رابطه ویژگی‌های ناپاکان و منافقان پرداخت که مشروح آن را در ادامه می‌بینید و می‌خوانید.
انتخاب امروز بنده، خطبه 32 نهجالبلاغه است که امام علی(ع) در این خطبه به دسته‌بندی افرادی می‌پردازد که جایگاه چندان مثبتی در جامعه ندارند که این مسئله بسیار قابل تأمل است و به نوعی بنده را به یاد منشور روحانیت امام راحل(ره) می‌اندازد.
می‌توان گفت که این خطبه بیشتر در وصف ناپاکان مطرح شده و در ادامه همین خطبه وصف پاکان نیز آمده است. همچنین، حضرت امیر(ع) در خطبه‌ای دیگر به وصف منافقان می‌پردازند که این خطبه را نیز در ادامه خطبه قبلی ارائه می‌کنم.
امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: «ای مردم! در روزگاری کینه‌توز و پر از ناسپاسی و کفران نعمت‌ها، صبح کرده‌ایم که نیکوکار، بدکار به شمار می‌آید و ستمگر بر تجاوز و سرکشی خود می‌افزاید. نه از آنچه می‌دانیم بهره می‌گیریم و نه از آنچه نمی‌دانیم، می‌پرسیم و نه از حادثه مهمی تا بر ما فرود نیاید، می‌ترسیم.
در این روزگاران، مردم چهار گروه هستند: گروهی اگر دست به فساد نمی‌زنند، برای این است که روحشان ناتوان و شمشیرشان کند و امکانات مالی در اختیار ندارند.
گروه دیگر آنان که شمشیر کشیده و شر و فسادشان را آشکار کرده‌اند، لشکرهای پیاده و سواره خود را گرد آورده و خود آماده کشتار دیگرانند. دین را برای به دست آوردن مال دنیا تباه کردند که یا رئیس و فرمانده گروهی شوند یا به منبری فرا رفته، خطبه بخوانند. چه بد تجارتی که دنیا را بهای جان خود بدانی و با آنچه که در نزد خداست، معاوضه کنی.
گروهی دیگر با اعمال آخرت، دنیا را می‌طلبند و با اعمال دنیا در پی کسب مقام‌های معنوی آخرت نیستند. خود را کوچک و متواضع جلوه می‌دهند. گام‌ها را ریاکارانه و کوتاه برمی‌دارند، دامن خود را جمع کرده، خود را همانند مؤمنان واقعی می‌آرایند و پوشش الهی را وسیله نفاق و دورویی و دنیاطلبی خود قرار می‌دهند.
برخی دیگر با پستی و ذلت و فقدان امکانات، از به دست آوردن قدرت محروم مانده‌اند که خود را به زیور قناعت آراسته و لباس زاهدان را پوشیده‌اند. اینان هرگز در هیچ زمانی از شب و روز از زاهدان راستین نبوده‌اند».
در ادامه بحث وصف ناپاکان و منافقان به خطبه 194 نهجالبلاغه اشاره می‌کنم. امام علی(ع) در این رابطه می‌فرمایند: «به رنگ‌هاى گوناگون ظاهر مى‌شوند، از ترفندهاى گوناگون استفاده مى‌كنند. براى شكستن شما از هر پناهگاهى استفاده مى‌كنند و در هر كمينگاهى به شكار شما مى‌نشينند، قلب‌هايشان بيمار و ظاهرشان آراسته است، در پنهانى راه مى‌روند و از بيراهه‌ها حركت مى‌كنند.
وصفشان دارو و گفتارشان درمان اما كردارشان دردى است بى‌درمان، بر رفاه و آسايش مردم حسد مى‌ورزند و بر بلا و گرفتارى مردم مى‌افزايند و اميدواران را نااميد مى‌كنند. آن‌ها در هر راهى كشته‌اى و در هر دلى راهى و بر هر اندوهى اشک‌ها می‌ريزند، مدح و ستايش را به يكديگر قرض مى‌دهند و انتظار پاداش مى‌كشند، اگر چيزى را بخواهند، اصرار مى‌كنند و اگر ملامت شوند، پرده‌درى مى‌كنند و اگر داورى كنند، اسراف مى‌ورزند.
آن‌ها برابر هر حقى، باطلى و برابر هر دليلى شبهه‌اى و براى هر زنده‌اى قاتلى و براى هر درى كليدى و براى هر شبى چراغى تهيه كرده‌اند. با اظهار يأس مى‌خواهند به مطامع خويش برسند و بازار خود را گرم کنند و كالاى خود را بفروشند، سخن می‌گويند اما به اشتباه و ترديد مى‌اندازند، وصف مى‌كنند اما فريب مى‌دهند.
در آغاز، راه را آسان و سپس، در تنگناها به بن‌بست مى‌كشانند، آن‌ها ياوران شيطان و زبانه‌هاى آتش جهنم هستند. آنان پيروان شيطانند و بدانيد كه پيروان شيطان زيانكارانند».
انتهای پیام
