پادکست | امیر باش نه اسیر

شکر یعنی به جریان انداختن داده‌های او در راهی که او می‌خواهد که باعث زیادتی خود انسان است. «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ سروه ابراهیم آیه ۷» تعبیر این نیست لَأَزِیدَنَّکُمْ نعمَتکُم، نعمت را زیاد می‌کنم؛ وسیعتر از این است؛ خود انسان زیاد می‌شود. در نتیجه می‌تواند به آنچه که دارد جهت بدهد و آنچه را که دارد به مقصد برساند. هستی پای او باشد نه بار او، قدرت، ثروت، سلطنتش حتی. برای علی (ع) پا است، بار نیست. علی (ع) امیر آنچه که دارد نه اسیرش، جهت می‌دهد به آن و این قدرت در نتیجه آن است. [استاد علی صفایی حائری، کتاب عوامل رشد، رکود، انحطاط]