به گزارش خبرگزاری بین‎المللی قرآن(ایکنا)، قاسم پورحسن شامگاه چهارشنبه، 25دی‌ماه، در نشست علمی «چیستی فلسفه دین»، در پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در قم گفت: فلسفه دین از ابتدای شکل‌گیری مباحث علمی تا دهه 60 میلادی با جریان واکنشی همراه شده و عنوان می‎شد که آیا گزاره‎های دینی معنادار هستند یا خیر.

وی افزود: در مصاحبه‎های اخیری که از این نسل از فلاسفه دیده می‎شود آنها عنوان می‎کنند که ما تحت تاثیر پوزیتیویسم بودیم؛ لذا انفعالی بودن این جریان باعث ایجاد فرایند منطقه‎ای در فلسفه دین شد.

عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی، تصریح کرد: تعریف فلسفه دین دشوار است، بنابراین برای تعریف فلسفه دین باید هر دو رویکرد دلیل‌گرایی حداکثری و حداقلی را که فلاسفه مطرح کرده‌اند را مورد مطالعه قرار دهیم.

وی گفت: برخی که مخالف بیان و تعریف عقلانی به معنای خاص دین هستند بر این تعریف می‎تازند و باید برای آنان نیز استدلال آورد؛ این سوال نیز باید پاسخ داده شود که آیا فلسفه دین را صرفا بر اساس تاثیرات و اقبالی که داشته است دانش می‎دانیم یا اینکه یک سری ملاک‎هایی را در اختیار داریم که بر اساس آن، این فلسفه را دانش می‏‎نامیم.

پورحسن عنوان کرد: تحول فکری باعث شد تا فلسفه دین از فرایند به دانش برسد؛ در واقع حرکت ما حرکتی رو به جلو است و آوردن فلسفه دین به حوزه دانشی کار مثبتی است.

وی ادامه داد: به نظر می‏رسد در فلسفه دین باید روی اینکه فلسفه دین مجموعه معرفتی منسجم دستگاه واره و متمرکز شود یا تعریف عمومی دانش، بحث شود.

این مدرس دانشگاه بیان کرد: مطالعه فرانگر که در تعریف حجت‏الاسلام رشاد در تعریف فلسفه دین بیان شد، با فلسفه دین ناسازگار است؛ لزوما در اینجا مطالعه فرانگر را نباید با معنای دفاع از آن اشتباه گرفت؛ باید گفت که دغدغه و داعیه دین از دین در این مطالعه فرانگر وجود ندارد.

وی عنوان کرد: در حقیقت تلاش برای دسترسی به یک تعریف از فلسفه دین به ما کمک می‎‏کند که مناقشه فلسفی و عمومی را حل کنیم.