روز شنبه، 13 اردیبهشت، همایشی با عنوان «دلواپسیم» با موضوع نقد توافقنامه ژنو در لانه جاسوسی سابق برگزار شد که با حاشیه‌های فراوانی همراه بود.
این یادداشت کوتاه بنا دارد درعین احترام به حق همه منتقدان در برگزاری همایش، سخنرانی، مناظره و بیان نظرات در مخالفت با سیاست‌ها، برنامه‌ها و رویکردهای مجموعه قوا، مسئولان و سازمان‌ها، نقدی قرآنی به نحوه و روش انتقادات مطرح شده در این همایش در قالب پوسترها، شعارها و سخنرانی‌ها داشته باشد.
برادران و خواهران دلواپس!
آری، ما هم «دلواپسیم»، دلواپس اینکه همه نتوانند دلواپسی‌های خود را بیان کنند و عده‌ای خود را محق‌تر بدانند، چرا که قرآن کسی را محق‌تر در بیان و گفتار ندانسته آنجا که می‌فرماید: « یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ» (زمر، آیه 18).
آری! ما هم «دلواپسیم» که در نبرد دیپلماتیک عده‌ای به یادداشت‌ها و مقالات سایت‌ها و روزنامه‌های صهیونیستی - آمریکایی استناد کنند و صحبت‌های سربازان خط مقدم جبهه دیپلماسی را باور نکنند، اما اصل قرآنی این است: « یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِن جَاءکُمْ فَاسِقٌ بِنَبَأٍ فَتَبَیَّنُوا أَن تُصِیبُوا قَوْمًا بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَى مَا فَعَلْتُمْ نَادِمِینَ» (حجرات، آیه 6).
آری! ما هم «دلواپسیم» که به اسم نقد، توهین و تخریب شود و «فرزندان انقلاب» را با مذاکره‌کنندگان قرارداد ننگین ترکمانچای یکی کنند، زیرا قرآن در برخورد با مشرکان – نه حتی برادران دینی - به ما آموخته است که: «وَلاَ تَسُبُّواْ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَیَسُبُّواْ اللّهَ عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ کَذَلِکَ زَیَّنَّا لِکُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ» (انعام، آیه 108).
آری! ما هم «دلواپسیم» که به جای بدبینی به دشمن و تقاضای هوشیاری از دوستان، اما در واقع به‌شکلی معکوس، دوستان مورد شک و تردید قرار گیرند و سازشکار خطاب شوند، چرا که خطاب الهی به مؤمنین آن است که : «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِّنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ»(حجرات، آیه 12).
آری! ما هم «دلواپسیم» که دلواپس‌های امروزی چرا پیش از این در مقابل تورم و رکود همزمان، بیکاری گسترده و فسادهای شگفت‌انگیز هزاران میلیاردی سکوت می‌کردند و ماهیت انقلاب را در خطر نمی‌دیدند و همین است که معیارهای حب و بغض و صداقت دلواپسی آنان را بیش از پیش با سؤال مواجه می‌سازد و می‌توان حب و بغض‌های شخصی و جناحی، بی‌تقوایی‌های سیاسی و هواهای نفسانی، را در پس این دلواپسی‌ها آشکارا مشاهده کرد، در حالی که قرآن خطاب به همه ما می‌فرماید: «وَمَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَى» (نجم، آیه 3).
در پایان باید گفت درعین اینکه به دلواپسی‌های همه جریان‌های سیاسی و فکری باید اجازه بروز و ظهور داده شود و در عین احترام به همه آنها به ویژه برگزارکنندگان همین همایش، اما سخن اصلی شیوه و روش بیان دلواپسی‌ها و انتقادات است که پوسترهایی همچون «ترکمانچای 2»، سازشکار دانستن تیم مذاکره‌کننده و به فروش و مناقصه گذاشتن دستاوردهای هسته‌ای کشور، که همگی درست در نقطه مقابل نگاه رهبر معظم انقلاب به نفس مذاکرات، تیم مذاکره‌کننده و دشمنان است، نمی‌تواند جز توهین و تخریب نام دیگری به خود بگیرد.
مهدی مخبری