رواق منظر چشم من آشیانه توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست
انا بقیةالله؛ ندایی ناشنیده، ولی آشناست؛ صدایی که روزی در زمین مکه طنین‌انداز می‌شود، نه در زمین مکه که در سراسر زمین و هر جای این کره خاکی.
صدایی که همه منتظران ظهورش منتظر شنیدن آن هستند؛ ولی ما در این باره چه کرده‌ایم؟ چقدر خود را آماده ظهور حضرتش کرده ایم؟ آیا وجود خود را از بدی‌ها پالائیده‌ایم، آیا عرصه گیتی را آماده کردیم تا حضرت بی‌دغدغه پا بر آن نهد؟
گفته‌اند که روزی، بهترین فرزندان آدم بر ابرها می‌آید، همراه با یارانش؛ همچون سلیمان که همه هستی مسخر فرمان او بود. آیا زمین، مکانی مناسب برای قدم گذاردن بهترین فرزندان آدم است؟
چقدر تلاش کرده‌ایم در تهذیب نفس و در بُعد بیرونی، در پاکسازی زمین از جور و ستم؟ آیا اذهان مردم جهان آماده شده است؟ آیا شفاف سازی لازم صورت گرفته تا امام منصور از راه برسد؟
اینها سئوالاتی است که هر کدام از ما باید به وجدان خود پاسخگو باشد. زمان کمی در اختیار داریم، چرا که عمرمان هر روز به سرعت در گذر است و لحظه‌ها به سرعت ره به ثانیه‌ها و ثانیه‌ها ره به دقایق و ساعت‌ها و روزها و سال‌ها می‌سپارند. پس باید زمان را دریابیم و از رسالتی که در دوران غیبت داریم غافل نمانیم.
آری زمان را دریابیم و از تک تک لحظات آن برای کمک به منجی عالم بشریت بهره بگیریم.