کد خبر: ۲۰۳۲۰۴۰
تاریخ: ۲۳ آبان ۱۳۸۹ - ۲۲:۱۷
امام باقر(ع) پايه‌گذار انقلاب فرهنگی شيعه محسوب می‌شوند
گروه انديشه و علم: كارشناس امور قرآنی سازمان آموزش و پرورش استان كرمان گفت: امام محمد باقر(ع) پايه‌گذار انقلاب فرهنگی شيعه محسوب می‌شوند، گرچه انتشار معارف شيعه توسط امام صادق(ع) انجام شد.
«هاشمی» كارشناس امور قرآنی سازمان آموزش و پرورش استان كرمان در گفت و گو با خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا) شعبه كرمان، گفت: امام محمد باقر(ع) پايه‌گذار انقلاب فرهنگی شيعه محسوب می‌شوند، گرچه انتشار معارف شيعه توسط امام صادق(ع) انجام شد، ولی به توسط امام باقر(ع) پايه‌گذاری شد.
وی در ادامه افزود: امام محمد باقر(ع) در سال 57 هجری در مدينه به دنيا آمدند و در زمان پنج خليفه به نام‌های «وديدبن عبدالملك»، «سليمان عبدالملك»، «عمربن عبدالعزيز»، «يزيدبن عبدالملك» و «حشام بن عبدالملك» زندگی كردند.
هاشمی بيان كرد: در دوران امام باقر(ع) دولت بنی‌اميه رو به زوال بود مردم از آن‌ها متنفر بودند، به‌علت وجود كسی چون عمر بن عبدالعزيز كه علاوه بر اينكه نفع بزرگی برای شيعه داشت، ضرر بزرگی نيز برای بنی‌اميه بود و اختلاف شديدی كه در ممالك اسلامی پديد آمده بود و هركسی از گوشه‌ای قيام می‌كرد، خلفا به‌سرعت تغيير می‌كردند.
كارشناس امور قرآنی سازمان آموزش و پرورش كرمان افزود: چنانكه در مدت امامت امام باقر(ع)، در مدت 19 سال پنج خليفه روی كار آمدند، پس موقعيت مناسبی برای آن حضرت كه از ظلم بنی‌اميه فارغ شده بود، پديد آورد كه انقلاب علمی را آغاز كند و بزرگانی از عامه و خاصه در اطراف ايشان جمع شدند و حقايق اسلام، لطايف اسلام و بالاخره معارف اسلام را منتشر كردند، از اين جهت رسول اكرم به ايشان لقب باقر داده است.
وی بيان كرد: امام باقر ملقب به اين لقب است چون شكافنده علم است، پايه علوم اسلامی را شناخت و فروع آن را درك فرمود و آن را توسعه داد و ريشه تبقر به معنی توسعه است.
هاشمی اظهار كرد: حضرت باقر(ع) را باقر ناميده‌اند چون انتشار دين و معارف اسلامی را او پايه‌گذاری كرده است.
كارشناس امور قرآنی سازمان آموزش و پرورش كرمان تصريح كرد: او جامع علوم و شكافنده و توسعه‌دهنده علم بود و علم را رفعت داد، قلب او مهذب و علم و عمل او پاك و پاك بود، طاهر و مطهر بود، خلق او عالی و عمر او در اطاعت خداوند صرف شد.
وی در پايان خاطرنشان كرد: امام محمد باقر(ع) بسيار متواضع بود، بر سر مزارع می رفت و كار می‌كرد و آنچه به‌دست می‌آورد در راه خدا صرف می‌كرد، سخی‌ترين مردم بود و تمام علما نزدش می‌آمدند، علمشان قطره‌ای بود، در مقابل دريا و نظير اميرالمؤمنين(ع) چشمه‌های حكمت از اطرافش می‌جوشيد و در مقابل جلالتش هر جليلی كوچك بود.
وی در ادامه افزود: امام محمد باقر(ع) در سال 57 هجری در مدينه به دنيا آمدند و در زمان پنج خليفه به نام‌های «وديدبن عبدالملك»، «سليمان عبدالملك»، «عمربن عبدالعزيز»، «يزيدبن عبدالملك» و «حشام بن عبدالملك» زندگی كردند.
هاشمی بيان كرد: در دوران امام باقر(ع) دولت بنی‌اميه رو به زوال بود مردم از آن‌ها متنفر بودند، به‌علت وجود كسی چون عمر بن عبدالعزيز كه علاوه بر اينكه نفع بزرگی برای شيعه داشت، ضرر بزرگی نيز برای بنی‌اميه بود و اختلاف شديدی كه در ممالك اسلامی پديد آمده بود و هركسی از گوشه‌ای قيام می‌كرد، خلفا به‌سرعت تغيير می‌كردند.
كارشناس امور قرآنی سازمان آموزش و پرورش كرمان افزود: چنانكه در مدت امامت امام باقر(ع)، در مدت 19 سال پنج خليفه روی كار آمدند، پس موقعيت مناسبی برای آن حضرت كه از ظلم بنی‌اميه فارغ شده بود، پديد آورد كه انقلاب علمی را آغاز كند و بزرگانی از عامه و خاصه در اطراف ايشان جمع شدند و حقايق اسلام، لطايف اسلام و بالاخره معارف اسلام را منتشر كردند، از اين جهت رسول اكرم به ايشان لقب باقر داده است.
وی بيان كرد: امام باقر ملقب به اين لقب است چون شكافنده علم است، پايه علوم اسلامی را شناخت و فروع آن را درك فرمود و آن را توسعه داد و ريشه تبقر به معنی توسعه است.
هاشمی اظهار كرد: حضرت باقر(ع) را باقر ناميده‌اند چون انتشار دين و معارف اسلامی را او پايه‌گذاری كرده است.
كارشناس امور قرآنی سازمان آموزش و پرورش كرمان تصريح كرد: او جامع علوم و شكافنده و توسعه‌دهنده علم بود و علم را رفعت داد، قلب او مهذب و علم و عمل او پاك و پاك بود، طاهر و مطهر بود، خلق او عالی و عمر او در اطاعت خداوند صرف شد.
وی در پايان خاطرنشان كرد: امام محمد باقر(ع) بسيار متواضع بود، بر سر مزارع می رفت و كار می‌كرد و آنچه به‌دست می‌آورد در راه خدا صرف می‌كرد، سخی‌ترين مردم بود و تمام علما نزدش می‌آمدند، علمشان قطره‌ای بود، در مقابل دريا و نظير اميرالمؤمنين(ع) چشمه‌های حكمت از اطرافش می‌جوشيد و در مقابل جلالتش هر جليلی كوچك بود.