در فرهنگ اسلامی، ارزش دانش گرانقدر پزشكی و فعاليت حرفه طبيب تا بدان اندازه والا و عظيم است كه طبيب مظهر اسم شريف محيی و احياء‌گری معرفی شده است و همچنين در متن فرهنگ و حيات اجتماعی مردمان سراسر جهان نيز طبيب و طبابت از جايگاه ويژه و اهميت والايی برخوردار بوده است.
علاوه بر اينكه پزشكی مسؤليتی دينی است، اهميت دادن اسلام به اين علم تا آن حد است كه آن را با علم اديان مقايسه كرده است؛ و اين دو علم تنها علم‌هايی هستند كه می‌بايست به آنها توجه خاص و برای رسيدن به آن‌ها سعی و تلاش كرد.
از آداب طبابت می‌توان به احساس مسئوليت، تقواى پزشكى، پاكدامنى، اهتمام به تشخيص بيمارى، تلاش براى شناخت داروهاى طبيعى، رعايت ضرورت در تجويز دارو، حفظ اسرار بيمار، ايجاد اميدوارى در دل بيمار و جلوگيرى از طبابت افراد غير متخصص اشاره كرد.
امام صادق(ع) سخنی از مسيح(ع) را بيان ‌فرموده‌اند: آن كه درمان كردن زخم، زخم‌ديده‌اى را واگذارد، ناگزير، شريك كسى است كه زخم را بر بدن وى نشانده است؛ چون، آن كه زخم رسانده، تباهى مجروح را خواسته است و آن كه درمان وى را واگذارد، بهبود او را نخواسته است؛ پس اگر بهبود وى را نخواسته، ناگزير، تباهى او را خواسته است.
امام على (ع)، پس از توصيه پزشكان به تقوا، بلافاصله به اين دو مصداق بارز تقواى پزشكى اشاره می‌فرمايد: هر كس طبابت پيشه كند، بايد كه از خدا پروا بدارد و خيرخواهى و جديت به خرج دهد.
روزی امام صادق(ع) بر منصور دوانيقی وارد می‌شوند و می‌بينند طبيبی هندی مشغول مداوا و آموزش است. طبيب دقّت ايشان را كه می‌بيند، می‌گويد: تمايل داريد تا اين مطالب را به شما نيز بياموزم. حضرت پاسخ دادند: «ما به طبّ تسلّط داريم.» می‌پرسد: چطور؟ حضرت در جواب می‌فرمايد: «ما سردی را به گرمی، گرمی را به سردی، تری را به خشكی و خشكی را به تری درمان می‌كنيم و به دستور رسول گرامی، جدّ بزرگوارمان، گوش فرا می‌دهيم و بقیّه را به پروردگار تبارك و تعالی می‌سپاريم.» طبيب هندی نگاهی می‌كند و می‌گويد: اگر شما اين را داريد، از طبّ چه نداريد؟!
ادامه دارد...