منصور انوری، نویسند رمان «جاده جنگ» در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، درباره وضعیت داستان انقلاب گفت: داستان‌های کمی هستند که بتوان آنها درخور انقلاب اسلامی دانست؛ چرا که گستردگی انقلاب اسلامی در داستان‌ها به خوبی انعکاس نیافته است و کمتر داستانی بوده که مرا جذب کند و تا آخر بتوانم آن را مطالعه کنم.
وی درباره رمان جاده جنگ که رمانی انقلابی است بیان کرد: این داستان از سوم شهریور سال 1320 شروع می‌شود و مهمترین وقایع سیاسی را در بر می‌گیرد تا اینکه به پیروزی انقلاب می‌رسد و تا پایان دفاع مقدس را شامل می‌شود.
انوری افزود: در حال حاضر برهه زمانی خرداد سال 1342 را می‌نویسم و تا جلد دهم به وقایع قبل از آن پرداخته‌ام، اما عمده داستان‌ها به وقایع مهمی باز می‌گردد که در بین سال‌های 1320 ـ 1325 وقوع پیدا کرده‌اند و داستان‌ها با فاصله زمانی به 1340 می‌رسند و به بسیاری از وقایع در این فاصله زمانی کم‌توجهی شده است.
انوری ادامه داد: این داستان تا پایان جنگ تحمیلی ادامه خواهد داشت و این برهه از زمان در طرح اولیه آن مطرح شده و می‌توان آن را نوعی نوآوری در امر داستان‌های انقلاب دانست؛ چرا که بسیاری از داستان‌ها به قبل از پیروزی انقلاب پرداخته و به پس از آن چندان ورود نداشته‌اند.
این نویسنده با اشاره به دلایل نپرداختن نویسنده‌ها به حوادث پس از پیروزی انقلاب اسلامی اظهار کرد: داستان انقلاب چندان جدی گرفته نشده است و بسیاری از آنچه نوشته شده داستان‌های کوتاه انقلاب و برخی نیز بسیار ضعیف هستند، اما کارهای خوبی نیز در میان آنها دیده می‌شود و اگر گفته شود که نویسنده به دلیل خط قرمز‌ها به این وقایع نمی‌پردازد، نوعی بهانه‌گیری است و نمی‌توان گفت که از ورود به این موضوعات واهمه‌ای وجود داشته است.
انوری تصریح کرد: زمانی که مخاطب رغبتی برای مراجعه به این آثار به دلیل رفع نشدن نیازش نشان ندهد، اثر فاخری تولید نخواهد شد، چرا که سطح توقع و انتظار مخاطب ارتقاء پیدا کرده و نویسنده نیز به طبع همین سطح نیاز و انتظار باید اثری فاخر تولید کند.
وی با بیان اینکه ضعف داستان‌نویسی به دلیل نبود نقد، موضوعی چندان جدی نیست، گفت: آنچه نویسندگان ما تاکنون نوشته‌اند چندان قابل رقابت با آثار داستانی جهانی نیست. در حدود سال‌های 57 یک داستان به نام «کلیدر» را می‌توان نام برد که آن هم اما و اگرهایی دارد و چندان با آثار جهانی قابل رقابت نیست و از سوی دیگر داستان‌های ما حتی قابل مقایسه با کشورهای همسایه ما نیز نیستند.
انوری یادآور شد: نه تنها داستان‌نویسی در کشور قوی نیست، بلکه نویسنده‌های ما نیز قدرت نویسندگی کافی را ندارند و حتی سوژه‌های بکر نیز در میان آثار ما دیده نمی‌شود؛ در حالی که در برخی کشورها همچون هندوستان، سوژه‌های ساخت فیلم از مردم خریداری می‌شود.
وی در ادامه گفت: تعداد کتاب‌های ترجمه شده در کشور بسیار بالاتر از تعداد کتاب‌های تالیفی است، اما صادرات داستان از سوی کشور ما در سطح بسیار ناچیزی صورت می‌گیرد.