محمد رعیت‌پور، فیلمنامهنویس و کارگردان در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) با بیان این‌که بسیاری از نا‌گفته‌های جنگ هنوز در سینما تصویر نشده است، گفت: اگر تمام فیلم‌هایی که در حوزه سینما دفاع مقدس ساخته شده را جمع‌آوری کنیم باز هم نتوانسته‌ایم حتی نیمی از آنچه که در هشت سال دفاع مقدس بیان شده را بگوییم. این گفته نیز یک ادعای شخصی نیست، بلکه وقتی پای سخن رزمندگان می‌نشینیم متوجه می‌شویم تا چه حد در این زمینه موضوع وجود دارد. البته مسئله فوق تنها مربوط به فیلم‌هایی می‌شود که سعی دارند به صورت مستقیم موضوعات دفاع مقدسی را مد نظر قرار دهند، والا عملکرد ما در حوزه کارهایی که به دفاع مقدس در زمان حال توجه دارند که خود دنیای بسیار وسیعی است به شدت ضعیف است.
وی افزود: وقتی درباره سینمای دفاع مقدس سخن می‌گویم باید درک کنیم که هدف و منظورمان از سینمای دفاع مقدس چیست، آیا کارهایی که در آنها تنها صحنه‌های جنگ ترسیم می‌شود فیلم دفاع مقدسی هستند؟ جواب این سؤال خیر است، چون می‌توان فیلمی ساخت که در آن به زندگی یک رزمنده در یک بیمارستان توجه شود، اما آن کار یک اثر خوب در حوزه سینمای دفاع مقدس باشد. فیلم‌های دیگری هم در این زمینه وجود دارد که می‌شود مثال زد، ولی متاسفانه در سینمای ما باب شده که فیلم دفاع مقدسی تنها کارهایی هستند که تنها در آنها توپ و خمپاره وجود دارد.
فیلمنامهنویس فیلم «موقعیت من» تاکید کرد: البته نشان دادن رشادت رزمندگان در جای خود امری بسیار پسندیده است که باید با جدیت پیگیری شود، به شرطی که ما زندگی رزمندگان در زمان حال را فدای گذشته‌شان نکنیم. منظورم این است که رزمندگان، جانبازان و آزادگان هنوز در بین ما وجود دارند، اما تا چه حد پای صحبت آنها نشسته‌ایم؟ آیا در زندگی شخصی خود به جانبازان یا رزمندگان سر می‌زنیم؟ اگر به این سؤالات پاسخ منصفانه دهیم متوجه خواهیم شد که سینمای دفاع مقدس تا چه حد در کشور ما غریب است. در این راستا من به همراه رضا ایرانمنش فیلمنامه‌ای نوشته‌ایم با نام «موقعیت من» که در آن می‌خواهیم حرف و درد دل جانبازان را تصویر کنیم.
وجود مشاور ایثارگر در کنار فیلمساز دفاع مقدس
وی در پاسخ به این سؤال که نگاه به موضوعات تا چه حد با نیاز امروز تماشاگران سینما همخوان است، اظهار کرد: این سؤال مرا یاد برخی از نقدهای سینمایی می‌اندازد که می‌گویند موضوعات دفاع مقدسی دیگر نمی‌تواند مخاطب را به سالن‌های سینما بکشاند. این کلام کاملاً اشتباه است، چون بارها شاهد بوده‌ایم که فیلم‌های دفاع مقدسی توانسته‌اند نظر آحاد مردم را به خود جلب کنند. آخرین نمونه آن فیلم «شیار 143» بود. این اثر در نهایت سادگی ساخته شده بود، اما نظر تمام مردم ایران را به سمت خود جذب کرد.
این فیلمنامهنویس تاکید کرد: من اعتقاد دارم تا در سینمای دفاع مقدس اعتقاد و ایمان وجود نداشته باشد، کار کردن در این ژانر بی‌فایده است، چون بالاخره جایی این سفارش‌سازی از کار بیرون زده خواهد شد، البته منظورم این نیست کسی می‌خواهد این ژانر را تجربه کند، حتماً باید جنگ را از نزدیک لمس کرده باشد، چون چنین اتفاقی نمی‌تواند رخ دهد، زیرا تعداد چنین فیلمسازانی در سینمای کشورمان بسیار کم است. نکته دیگر این‌که اگر ما اجازه ورود جوانان را به این حوزه ندهیم سینمای دفاع مقدس دچار رخوت خواهد شد. اتفاقی که متاسفانه روی داده است، اما ضروری است برای دوری از هر گونه خطایی در کنار فیلمساز جوان یک رزمنده به عنوان مشاور حضور داشته باشد.
رعیت‌پور درباره فواید پرداختن به موضوعات دفاع مقدسی نیز چنین توضیح داد: بیش از نیم قرن است جنگ جهانی دوم به پایان رسیده، اما باز هم فیلم‌هایی با محوریت این جنگ در هالیوود تولید می‌شود. آخرین نمونه نیز فیلم «فیوری» با بازی برد پیت بود، اما آنها هیچ گاه نمی‌گویند که ساخت این فیلم‌ها بی‌فایده است، چون می‌دانند تنها چیزی که برای افتخار آنان باقی مانده همین فیلم‌های جنگی است که از آن غافل نمی‌شوند.
وی در پایان اظهار کرد: سینمای کشور ما به لحاظ تکنیکی شاید نتواند تا سال‌ها با سینمای غرب رقابت کند، اما به جرئت می‌گویم که در حوزه داستان و مضمون فیلم‌های ایرانی در دنیا نمونه هستند و طرفداران خاص خود را دارند.