پس از پایان رقابت‌های سی و دومین دوره مسابقات بین‌المللی قرآن جمهوری اسلامی ایران(25 اردیبهشت تا 2 خردادماه 94)، مجدد این پرسش که چرا هرساله نماینده ایران مقام اول را کسب می‌کند در بسیاری از محافل بر سر زبان‌ها افتاد. البته این پرسش توسط برخی از داوران و قاریان بین‌المللی پاسخ داده شد که نظرات مثبت و منفی را در برداشت.
طی هفته گذشته استاد محمدتقی مروت، از پیشکسوتان و مسلط به علم قرائت قرآن که استاد بسیاری از اساتید مطرح و فعلی کشورمان است و سابقه آشنایی با بسیاری از قاریان متقدم مصری را دارد نظر خود را درباره تلاوت «حسن دانش»، نفر اول و «محمود عبدالباسط محمد عبدالرحمن»، نماینده کشور مصر و نفر دوم به صورت کوتاه در اختیار خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) قرار داد. گفتنی است که وی نظر خود را صرفاً با شنیدن تلاوت‌های مرحله فینال بیان کرده است. در ادامه نظر محمدتقی مروت را می‌خوانید:
«خدا رحمت کند قاریان عصر طلائى تلاوت قرآن مصر، نظیر مرحوم استاد مصطفى اسماعیل ـ که تکرار آن به عقیده من به آسانى میسر نخواهد بود ـ ایشان قرآن را پرتوان، پراشتیاق و حرارت، پرجنب و جوش و سراسر با معنا تلاوت مى‌کرد، اما این قاری جوان مصری، مانند آن است که تازه از خواب بیدار شده باشد، بسیار سست و ناتوان مى‌خواند و بویژه فواصل وقوفش میان آیات آن قدر، طولانى است مانند این که قرار است در آن جلسه دو ساعت قرآن بخواند. از نظر رعایت قواعد تجوید هم ضعیف است و مقامات را هم بطور صحیح و مدون اداء نمى‌کند. تنها امتیازى که دارد لهجه مصرى ایشان است که مى‌تواند امتیازى براى او محسوب شود. در صورت استماع تمامی تلاوت‌ها، مجال قضاوت بهترى فراهم خواهد بود. چیزى که نظر بنده را جلب کرد، سکوت‌هاى طولانى قارى مصرى بود که على الظاهر براى جلوگیرى از خستگى صدایش بود.
اما در مورد قارى ایرانى، ایشان من حیث المجموع از قارى مصرى بسیار بهتر تلاوت کرد و تنها نقص ایشان، ناپختگی، دستپاچگى و فرازهاى بى‌مورد بود و اگر بنده بخواهم به دو بزرگوار رأى دهم، قارى ایرانى از ۱۰۰، ۹۵ و قارى مصرى از ۱۰۰، ۶۵ امتیاز به دست مى‌آورد».