در سال‌هایی که در محضر قرآن کریم مشغول فعالیت بوده‌ام خاطرات خوبی برایم شکل گرفته است، یک بار زمانی که حدود 9 سال داشتم به همراه تعدادی از حافظان برتر کشورمان که حجت‌الاسلام والمسلمین محمدحسین طباطبایی و پدرشان نیز از جمله آنها بودند به سفر زیارتی عراق دعوت شدم.
با توجه به اینکه در یکی از مسابقات قرآنی رتبه چهارم را کسب کرده بودم، به‌عنوان جایزه آن مسابقات ما را به سفر عراق اعزام کردند، ما فکر می‌کردیم تنها برای زیارت است که به این سفر می‌رویم اما بعدها متوجه شدیم که تبلیغات زیادی در مورد این سفر صورت گرفته و اعلام شده که بهترین حفاظ ایران در عراق هستند، مردم نیز منتظر اجرای این حفاظ بودند. در آن سال شهر نجف به‌عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام نیز معرفی شده بود.
در آن سفر در حرم امام حسین(ع) و حرم حضرت علی(ع) اجرای برنامه داشتم و ترتیل‌خوانی روبری حرم امام حسین(ع) و خواندن آیات «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْكَهْفِ وَالرَّقِيمِ كَانُوا مِنْ آيَاتِنَا عَجَبًا» بزرگترین توفیق برای من بود. از آن به بعد هر بار که به کربلا می‌روم، با توجه به آشنا شدن با مسئولان آستان مبارک حرم امام حسین(ع) اجازه تلاوت یک جزء قرآن کریم روبروی حرم به من داده می‌شود و این بزرگترین افتخار برای من است.
آن سفر برای من بسیار پربار بود و باعث توفیق و پیشرفت بسیار زیاد من شد، چراکه در آن سفر با حفاظ بسیار قوی‌تر از خودم هم‌سفر بوده و آشنایی خوبی با آنها پیدا کردم. در واقع آن سفر هم از لحاظ معنوی و هم از لحاظ پیشرفت در کار حفظ بسیار اثرگذار بود.
یکی دیگر از خاطرات من که البته اندکی تلخ است، مربوط به مسابقات قرآن دبی است، در آنجا به لطف خداوند تلاوت خوبی انجام دادم و احتمال می‌دادم که رتبه بیاورم، سفیر و کاردار کشورمان شب قبل از اجرا به من گفتند شما هرچقدر هم خوب قرائت کنید باز هم به شما جایزه نمی‌دهند، آنها می‌گفتند در 20 سال اخیر شرکت‌کنندگان ایرانی هرچقدر هم خوب قرائت کرده‌اند رتبه‌ای نیاورده‌اند.
به هر ترتیب اجرای خودم را انجام داده و به کار خود در مسابقات پایان دادم، شب قبل از پایان مسابقات به همه ما آموزش‌هایی مبنی بر اینکه چگونه با امیر این کشور که در مراسم اختتامیه حضور می‌یافت، دست بدهیم، ارائه دادند. همچنین لباس‌های متحدالشکلی به ما برای پوشیدن دادند و حتی کرم‌های مخصوصی که باید به دست می‌مالیدیم تا امیر این کشور از رایحه آن خوششان بیاید را نیز به ما دادند.
روز اختتامیه برای 10 نفر اول صندلی مجزا چیده بودند که نامی از من در آن بین دیده نمی‌شد. آنجا فهمیدم که رتبه کسب نکرده‌ام و در واقع حق من خورده شده است، پدرم به‌عنوان اعتراض بلند شدند و اعلام کردند که ما اعتراضی به نتایج نداریم بلکه تنها خواهان اعلام نمره نهایی هستیم. چراکه من صوت و لحن و تجوید و .. را به بهترین شکل ممکن اجرا کرده بودم اما نتیجه دیگری رقم خورده بود.
داوران اعلام کردند که ما تنها در این مسابقات نمره می‌دهیم و تصمیم‌گیر در مورد نفرات برتر مسابقات ما نیستیم و از بالا نفرات اعلام می‌شوند. ما در آخر نفهمیدیم نفرات بالا چه افرادی بودند.
آنجا متوجه شدم اگر مسئولان ایران اهتمام خود را بگذارند که شخصی که به مسابقات اعزام می‌کنند را مورد حمایت همه جانبه قرار دهند، بهتر خواهد بود، یا اگر توان چنین کاری را ندارند اصلاً شرکت‌کننده‌ای اعزام نکنند و جایزه همین مسابقات دبی را به نفر اول حفظ کل زیر 16 سال بدهند.
جالب است بعد از برگشت هم هیچ کس هیچ مراجعه‌ای به من نداشت که عملکرد من در مسابقات دبی به چه صورت بوده است، بی‌محلی‌های بعد از مسابقات بیشتر از نگرفتن رتبه به من آسیب زد.
در مورد آرزوهایم نیز باید بگویم که آرزوی مادی ندارم و به حمداللهی در این دنیا هرچیزی را که خواسته‌ام خداوند به من داده است، البته شاید خواسته‌های مادی زیاد بالایی نداشته‌ام، به هر حال از لحاظ درسی و مادی صاحب همه چیز شده‌ام، از لحاظ معنوی نیز با توجه به اینکه انتهایی ندارد، تلاش دارم تا پله‌های کمال را طی کنیم تا به قول حضرت امام(ره) یک انسان کامل شوم.
این نیز میسر نخواهد شد مگر اینکه قرآن و عترت با هم ضمیمه شوند. تلاش دارم تا در مجالس عزاداری و جشن و سرور ائمه و اهل بیت(ع) شرکت داشته باشم و در محضر علما حضور بیابم، در یک کلام باید بگویم که نهایت آرزوی من این است که روزی پله‌های کمال و ترقی را طی کنم.