در روز هفتم ماه محرم سال 61 هجری قمری عبیدالله بن زیاد نامه‌ای نزد عمربن سعد فرستاد و به او ‏دستور داد تا با سپاهیان خود بین امام حسین (ع) و اصحابش و آب فرات فاصله ایجاد كرده ‏و اجازه نوشیدن حتی یك قطره آب را به امام ندهند، همانگونه كه از دادن آب به عثمان بن ‏نعمان خودداری شد.
‏
عمر بن سعد نیز فوراً عمرو بن حجاج را با پانصد سوار در كنار شریعه فرات مستقر كرد و ‏مانع دسترسی امام حسین (ع) و یارانش به آب شدند و این رفتار غیرانسانی سه روز ‏قبل از شهادت حضرت صورت گرفت در این هنگام مردی به نام عبدالله بن حصین ازدی كه ‏از قبیله بجیله بود فریاد برداشت كه ای حسین! این آب را دیگر سان رنگ آسمانی ‏نخواهی دید! به خدا سوگند كه قطره‌ای از آن را نخواهی آشامید تا از عطش جان‌دهی!‏

امام حسین (ع) فرمود: خدایا! او را از تشنگی بكش و هرگز او را مشمول رحمت خود قرار ‏مده! حمید بن مسلم می‌گوید به خدا سوگند كه پس‌ازاین گفت‌وگو به دیدار او رفتم درحالی‌که بیمار بود، قسم به آن خدایی كه جز او پروردگاری نیست، دیدم كه عبدالله بن ‏حصین آن‌قدر آب می‌آشامید تا شكمش بالا آمد! و باز فریاد می‌زد العطش! باز آب می‌خورد ‏تا شكمش آماس می‌كرد ولی سیراب نمی‌شد و چنین بود تا جان داد.

در این روز بود كه خبر رسیدن مسلم بن عوسجه كه شبانه از كوفه به كربلا آمده و خود را ‏به سپاه امام رساند، اصحاب و یاران را خوشحال و شادمان كرد مسلم اولین شهید ‏عاشوراست كه در حمله نخست به شهادت رسید. پیرمردی بزرگوار از طایفه بنی اسد و از ‏چهره‌های درخشان كوفه و از هواداران اهل‌بیت (ع) بود از اصحاب پیامبر (ص) و از ‏مسلمانان باسابقه به شمار می‌رفت و از آن حضرت هم روایت‌شده است كه پارسا، ‏شجاع و سواركاری نامی بود.