در روز هشتم محرم‌الحرام سال 61 هجرى قمرى با اینکه سپاه امام حسین ‏‏(ع) در محاصره شدید قرارداشت، امیه بن سعد طایی خود را به یاران امام رساند.‏
امیه بن سعد طایی از شهدای كربلا است و روز عاشورا ‏به نقلی در حمله اول شهید شد. وی در سواركاری نامی، شجاعی از كوفیان و از اصحاب ‏امیرالمؤمنین (ع) بوده است و در جنگ صفین نیز حضور داشتند. در این روز عطش بار ‏دیگر بر همراهان امام (ع) غلبه كرد و عمر بن حجاج به محاصره شریعه فرات مباهات ‏می‌كرد و به حضرت زخم‌زبان می‌زد.‏
ابومخنف از زبیدی نقل كرده كه می‌گفت: از عمرو بن حجاج هنگامی‌که نزدیك اصحاب امام ‏‏(ع) شد شنیدم می‌گفت: ای كوفیان! از ابن زیاد و جمع خود دست نكشید و در كشتن ‏كسی كه از دین بیرون رفته (امام حسین (ع)) و با امام خود یزید مخالفت می‌كند تردید ‏نكنید.
امام فرمود: ای عمرو بن حجاج! آیا مردم را بر من می‌شورانی؟ آیا ما از دین خدا ‏بیرون رفته‌ایم و شما بر دین پایدار مانده‌اید؟ هان! به خدا سوگند، آنگاه‌ که جان‌های شما از ‏بدن‌ها مفارقت كنند و بر این اعمال خود بمیرید، درخواهید یافت كه کدام ‌یک از ما از دین ‏خدا بیرون رفته و چه كسی به سوختن در آتش سزاوارتر است.‏

با توجه به اینكه عطش بر امام و همراهان غلبه كرده بود، عبدالله بن حصین ازدی كه مرگش در بجیله رخ داد، به ‏رویارویی امام آمده و گفت: ای حسین! آیا این آب را نمی‌بینی كه همچون دل آسمان ‏می‌درخشد؟! به خدا سوگند یك قطره از آن را نخواهی چشید تا تشنه‌کام بمیری!
امام ‏فرمود: خدایا! او را از تشنگی بمیران و او را هرگز نیامرز.

حمید بن مسلم می‌گوید: پس‌ از آن، او مریض شد و من به عیادتش رفتم سوگند به خدایی كه هیچ معبود به حقی جز او ‏نیست. او را دیدم كه پیوسته آب می‌خورد و سیراب نمی‌شد، سپس آن را پس می‌داد و ‏دوباره می‌آشامید و سیراب نمی‌شد. بدین گونه بود تا مرد.‏

در پایان روز هشتم، حضرت سكینه (ع) فرزند اباعبدالله الحسین (ع) می‌گوید مهتاب ‏فضای خیمه امام را روشن كرده بود دیدم پدرم میان جمعیت ایستاده و خطاب به یاران و ‏همراهان می‌فرماید: ای مردم! هرکدام از شما كه می‌تواند بر تیزی شمشیر و ضربات ‏نیزه‌ها صبر كند، با ما قیام نماید و گرنه از میان ما برود و خود را نجات دهد.
سخنان امام به ‏پایان نرسیده بود كه یاران همگی صدا زدند سوگند به خدا چنین نخواهیم كرد، بلكه جان، ‏مال، زن و فرزندان خود را فدای تو خواهیم كرد.