عبدالرضا اکبری بازیگر سینما و تلویزیون در ‌گفت‌و‌گو با خبرنگار ایکنا با بیان این‌که سینمای دفاع مقدس دیگر نظیر رسول ملاقلی‌پور را به خود نخواهد دید، گفت: من در فیلم «پناهنده» با این فیلمساز ارزشی سینما کار کردم، البته با او از قبل آشنا بودم، اما در پناهنده این فرصت پیش آمد تا نزدیک‌تر با او در ارتباط باشم. نکته جالب اینجاست ملاقلی‌پور هرگاه می‌خواست درباره شهدا حرف بزند صدایش می‌لرزید و بارها می‌گفت خوشا به سعادت شهدا که در راه وطن و انقلاب جان خود را فدا کردند. درباره تعلقات مذهبی این فیلمساز هم فکر کنم چندان نیازی به حرف زدن نیست، چون همه مردم به خوبی با داشته‌های اعتقادی ملاقلی‌پور آشنا هستند.

این بازیگر با تاکید بر این‌که ملاقلی‌پور با آدم‌های جنگ زندگی کرده بود، اظهار کرد: ملاقلی‌پور با بچه‌های جنگ و بسیجی‌ها زندگی کرده بود، برای همه هم با زیر و بم شخصیت‌های آنها آشنا بود، برای همین وقتی می‌خواست آدم‌های جنگ را پردازش کند، آنچه خلق می‌کرد به شدت واقعی بود. برای مثال در فیلم پناهنده نقشی که من در آن بازی می‌کردم دارای فراز و فرودهایی بود که هر آدمی ممکن است با آن درگیر شود، برای همین هم تماشاگر حس نمی‌کرد که چیزی جدای از واقعیت را مشاهده می‌کند.

بازیگر فیلم «کانی مانگا» گفت: نگاه ملاقلی‌پور به جنگ تنها در یک قالب خلاصه نمی‌شود. برای مثال اگر در فیلم‌هایی چون «پرواز در شب» یا «بلمی به سوی ساحل» به صورت مستقیم جنگ را مد نظر قرار می‌داد در فیلم‌های دیگر به اتفاقات پس از جنگ هم نظر داشت که پناهنده یا میم مثل مادر نمونه‌ای از این دست کارها هستند. نکته دیگری که درباره ملاقلی‌پور می‌توانم بگویم این است که این کارگردان توجه به موضوعات دفاع مقدسی را برای خود یک تکلیف می‌دانست، پس هیچگاه از کسی متوقع نبود، البته برخی کمبودها او را در تولید آثار مورد نظر آزار می‌داد، ولی او به هر حال در این حوزه کار می‌کرد و هیچگاه نیز از کاری که انجام می‌داد خسته نمی‌شد.

وی تصریح کرد: من در سینمای ایران فیلم‌های دفاع مقدسی زیادی را دیده‌ام که آنها را دوست دارم، اما در میان این تولیدات، کارهایی که رسول ملاقلی پور آنها را کارگردانی کرده بیش از دیگر تولیدات می‌پسندم، چون کارهای او هیچگاه تاریخ مصرف ندارد و در آن عشقی وجود دارد که برای تمامی دوران شنیدن و دیدنش جذاب است.

اکبری در پایان اظهار کرد: 15 اسفندماه سالروز درگذشت رسول ملاقلی‌پور فیلمساز صاحب سبک سینمای ایران است که پس از ده سال از فوت او، هنوز هم نامش در سینما ماندگار است و تا سال‌ها نیز مانا خواهد بود. دلیل این اتفاق نیز از آنجا نشئت می‌گیرد که این سینماگر با تمام وجود خود فیلم می‌ساخت. برای همین هم کارهایی نظیر «سفر به چزابه»، «پناهنده»، «میم مثل مادر» و... در سینمای ما ماندگار شدند.

انتهای پیام