جبار آذین منتقد سینما و تلویزیون در یادداشتی که در اختیار ایکنا قرار داده است می‌نویسد؛ سال‌ها است که صدا و سیما، هفته‌ها و ماه‌ها و راه خود را که راه یک رسانه به راستی ملی است، گم کرده و با کشیدن حصار دور خودی‌های تاریخ مصرف گذشته و ایجاد تک صدایی سلیقه‌ای، بی‌اعتنا به خواسته‌های مردم، هنرمندان و برنامه‌سازان حرفه‌ای را بیرون دروازه این سازمان نگهداشته و دریک فضای بسته و محدود با خودی‌ها نان بیار کباب ببر، بازی می‌کند و نتیجه بازی‌های آن هم تولید و پخش برنامه‌ها، فیلم‌ها و مجموعه‌های سطحی و ضعیف است که ریزش هر چه بیشتر مخاطب را در پی داشته است.
این بلبشو در مناسبت‌های ملی و مذهبی و اجتماعی بیشتر به چشم می‌آید. به گونه‌ای که برنامه‌ها و سریال‌های مناسبی که از نظر مضمون و محتوا با مناسبت‌ها همخوان باشند، تولید و ارائه نمی‌شود و اگر مواردی هم دیده شود، آنقدر ضعیف و غیرحرفه‌ای است که قابل تحمل نیست. یا در ماه رمضان، برنامه‌هایی مانند خندوانه پخش می‌شود که از آن سوی بام به زیر افتاده و به هرشکل و ترفند می‌خواهد به اصطلاح بیننده را بخنداند که آن هم هیچ ربطی به ماه رمضان ندارد.
در واقع آنچه مخاطب در سیما می‌بیند، عمدتاً یکسری برنامه‌ها و تولیدات سطحی و سلیقه‌ای نامناسب است. از همین رو در سیما به طور معمول، نه تنها از تولیدات شایسته عادی و روتین و مخاطب پسند خبری نیست که به دلیل ندانم کاری‌ها و غفلت‌ها و نامدیریتی‌ها، در ایام خاص و مناسبت‌ها هم تولید مقبول و مطلوب ارایه نمی‌شود. به عبارتی صدا و سیما، خود و ایام و نیازها و سلیقه‌های مخاطب را از یاد برده و کیلویی برنامه روی آنتن می‌فرستد. این اوضاع نشان دهنده آن است که سازمان یاد شده هنوز هم تفاوت برنامه‌سازی برای ایام عزا و شادی را نمی‌داند و آنچه به خورد مخاطب می‌دهد، سخت ناپسند و گاه تهوع‌آوراست. به عنوان نمونه، در ایام شادی‌های نوروزی، در تلویزیون داعش‌کشی راه می‌اندازد و اکنون که ماه مبارک رمضان و ایام خودسازی با تکیه بر امید و شادی و توکل الهی است، از برنامه‌ها و سریال‌هایش، غم و اندوه و مرگ و میر می‌بارد. صد البته خوب است که در این روزها بیشتر به یاد گرفتارها، مظلوم‌ها و فقرا باشیم، ولی این مهم با نمایش و شعار و کلیشه تحقق نمی‌یابد که با تولید و اجرای برنامه‌های مناسب جامعه‌پسند به واقعیت می‌رسد.
نگاهی به ماه عسل‌های سیما که ازشدت تلخی، ماه زهرمار شده‌اند و سریال‌های این شب‌های تلویزیون بیندازید تا شاهد بارش غم و اندوه به جای امید و نشاط از محفلی که عنوان رسانه ملی را برخود گذاشته باشید.
انتهای پیام