به گزارش ایکنا؛ مقوله حفظ آیات قرآن همیشه مورد توجه فرهیختگان ایرانی اعم از اندیشمندان، دانشمندان و حتی شعرای این سرزمین بوده است و در دهه‌های اخیر به دلیل اهتمام به این امر و معرفی حافظان کل به نام قله‌های قرآنی کشور و حضور این افراد در میان اقشار مختلف به ویژه در میان نوجوانان به عنوان الگو و سپس تأسیس مؤسسات مردم‌نهاد برای پرورش حافظان قرآن بیشتر مورد توجه قرار گرفته است.
اهمیت و ضرورت حفظ قرآن کریم نیاز به تأکید ندارد و همگان خوب می‌دانیم که دیگر کشورهای مسلمان پیش از ما از نظر تعداد حافظان قرآن گوی سبقت را ربوده‌اند، اما رسیدن به این مقوله مهم که چند سالی است سازوکاری دارد و با عنوان ستاد راهبری طرح ملی حفظ قرآن و زیرنظر شورای توسعه فرهنگ قرآنی پیش می‌رود، آموزش و پرورش را در جایگاه یکی از بازوان اجرایی خود برگزیده است.
بهترین سنین برای فراگیری هر مطلبی و یا به خاطر سپردن آن قطعاً سنین کودکی و نوجوانی است و حفظ قرآن نیز در این سنین پایدارتر خواهد بود، اما این مهم چگونه باید حاصل شود؟ آیا اجرای یک طرح آن هم با عنوان بزرگ «طرح ملی» و به صورت ابلاغی به تمامی مدارس مقطع ابتدایی کشور که دانش‌آموزانی با سطوح مختلف استعداد و توانایی حضور دارند و برخی از آنان توانایی کمی برای حفظیات دارند، شیوه صحیح و کارشناسانه‌ای است؟
از ابتدای سال تحصیلی جدید، ابلاغیه‌ای را معاونت پرورشی آموزش و پرورش برای اجرای طرح ملی حفظ جز سی با عنوان «طرح و شیوه‌نامه اجرایی نهضت ملی حفظ قرآن کریم» با تأکید بر حفظ جزء سی قرآن با محوریت مدارس ابتدایی ارسال کرده است.
تشویق عموم مردم به حفظ جزء سی، که هم‌اکنون در قالب طرح «بشارت 1452» در رسانه ملی اجرا می‌شود، قابل قبول است؛ زیرا جنبه تشویقی آن اهمیت دارد و مدت‌زمان اجرای آن بیشتر است و مخاطب را با خود همسو می‌کند، چنان‌که در برخورد با بسیاری از حافظان کل قرآن می‌شنویم که مشوق اولیه و ترغیب‌کننده آنان برای حفظ قرآن طرح‌های قبلی یعنی 1441 تا 1451 (هر سال رسانه ملی با محوریت یک سوره یا بخشی از قرآن مخاطبانش را درگیر روخوانی، روان‌خوانی، حفظ و ... می‌کند) بوده، اما مدتی است که شاهد تماس‌های مکرر از سراسر کشورهستیم که مربیان از اجباری بودن اجرای این طرح در مدارس گلایه‌مند هستند و درخواست می‌کنند تا این خبرگزاری تخصصی قرآنی درباره حواشی اجرای این طرح را بررسی کند.
این مربیان گلایه دارند که برخی از دانش‌آموزان قادر به همراهی با این طرح نیستند و آنان نگران هستند که به جای انس و اشتیاق با قرآن، دوری و دلزگی حاصل شود. آیا در این طرح برای چنین دانش‌آموزانی نیز تدبیری شده است؟
به هر حال در سند بنیادین آموزش و پرورش به وظیفه اصلی آن که ایجاد سواد قرآنی و تسلط همگان به روخوانی و روان‌خوانی قرآن است تأکید شده است. همچنین اجرای چنین طرح‌هایی باید به صورت فوق برنامه مد نظر قرار گیرد یا در قالب موارد تشویقی صرف یا در دارالقرآن‌‌های تحت نظر این وزارتخانه اجرا شود.
به هر حال نگرانی‌های مطرح شده قابل بررسی است و این پرسش مهم را مطرح می‌کند که تا چه میزان اجرای این طرح کارشناسانه بوده و از تجربیات ادوار قبل نیز بهره گرفته شده است؟
انتهای پیام