تأکید بر خواندن حکمت الهی در آشکار و نهـان، اشاره به این معانی است:

1- قاریان با اخلاص کتاب خدا، کسانی هستند که به قرائت آشکار آن، اکتفا نمی‌کنند؛ بلکه در نهان نیز با آن سر و کار دارند. اکتفا به قرائت آشکار و امتناع از قرائت نهان، نشانه ریاکاری و خودنمایی قاری است.

۲- قرائت آشکار کتاب خدا به دلیل فرهنگ‌سازی عمومی و بهره‌گیری همگانی، و قرائت نهان، به جهت بهره‌گیری فردی از آموزه‌های آن، ضروری است.

۳- قرائت آشکار، مقدّمه قرائت نهان و بهره‌گیری عملی از کتاب خداست و کسی حقیقتاً کتاب خدا را تلاوت می‌کند که به آن عمل نماید، چنان که در قرآن آمده: «کسانی که به آنها کتاب [آسمانی] دادیم، آن را چنان که حـقّ تلاوت آن است، تلاوت می‌کنند.» [سوره بقره/ آیه 121]

در حدیثی از پیامبر خدا(ص) در تفسیر «حقّ تلاوت» آمده است که : مقصود، آن است که از آن (کتاب خدا) چنان که شایسته است، پیروی می‌کنند. [میزان الحکمه، ج 9، ص 348]