کد خبر: ۳۷۹۴۲۳۰
تاریخ: ۱۱ اسفند ۱۳۹۷ - ۱۰:۰۵
فلورا سام:
کمدی‌هایی که جای آثار ارزشی و معناگرا را می‌گیرند/ تشکر ویژه یک همسر شهید
گروه هنر ــ کارگردان فیلم سینمایی «قرارمون پارک‌شهر» گفت: فیلم‌های کمدی بیشترین زمان اکران و تعداد سینماها را به خود اختصاص داده‌اند و عموماً زمان اکران آن‌ها بر سایر فیلم‌ها اولویت دارد و همین اتفاق هم رخ داده است.
فلورا سام، کارگردان فیلم سینمایی «قرارمون پارک شهر»، در گفتوگو با خبرنگار ایکنا درباره اولین تجربه سینمایی‌اش در مقام کارگردان اظهار کرد: در این فیلم به دنبال بیان سرگذشت زنانی بودم که در طول تاریخ فراموش شده‌اند؛ در صورتی که بسیاری از آن‌ها نقش مؤثری در تاریخ داشته‌اند. در میان زنان ایران‌زمین زندگی بانویی به نام «حیران دینبلی» برایم جذاب بود، زیرا درامی که در زندگی او وجود داشت برای تبدیل شدن به یک اثر سینمایی بسیار مناسب بود. نامزد این زن با آغاز جنگ به جبهه می‌رود و دیگر بازنمی‌گردد، اما این زن هرگز او را فراموش نمی‌کند و تا پایان عمر منتظرش می‌ماند.
وی افزود: قهرمان این فیلم فقط نمونه‌ای از زنانی است که عزیزانشان را در جنگ از دست داده‌اند، اما آن‌ها را فراموش نکرده‌اند و تا پایان زندگی با یاد و خاطره آن‌ها زیسته‌اند. این ایثار اقدامی ارزشمند محسوب می‌شود و می‌توان با این قبیل داستان‌ها الگوی‌سازی خوبی در جامعه کرد.
وی درباره علاقه خود به سینمای دفاع مقدس گفت: سینمای جنگ یکی از گونه‌های مورد علاقه من در سینماست. البته از نگاه خودم به این مقوله می‌نگرم و این نوع نگرش را اصل مهمی می‌دانم، زیرا برخی مواقع آثاری که در این حوزه تولید می‌شوند بسیار سطحی‌اند و عموماً مورد استقبال مخاطبان قرار نمی‌گیرند. در ضمن آدم‌هایی در این حوزه وجود دارند که ویژگی‌هایشان برایم بسیار جذاب است. به نظرم، شهدا، رزمندگان، آزادگان و جانبازان عزیز‌ترین افرادی هستند که می‌توان آن‌ها را در جامعه یافت، چون آن‌ها با ایثارشان موقعیتی فراهم آورند تا همه ما در امنیت و آرامش زندگی کنیم و از نتایج همین ایثار اجتماعی است که من می‌توانم به عنوان فیلمساز در جامعه فعالیت کنم.
این فیلمساز ادامه داد: قصه آدم‌های جنگ هرگز پایان نمی‌یابد، چون به تعداد هر رزمنده که در جنگ شرکت کرده است قصه وجود دارد. در ضمن در قرارمون پارک شهر عمداً یک سرباز رزمنده را انتخاب کردم، چون این قشر عموماً کمتر در فیلم‌های دفاع مقدسی مورد توجه قرار می‌گیرند؛ در حالی که نباید آن‌ها را فراموش کنیم. در همین باره باید به اکران خصوصی این فیلم، که چند شب پیش برگزار شد، اشاره کنم. در این اکران یکی از همسران شهدا از من برای ساخت این فیلم تشکر کرد، چون قصه فیلم تا حدودی به زندگی او شباهت داشت.
وی در بخشی دیگری از سخنان خود درباره اکران نامناسب این فیلم گفت: این فیلم دو سال پیش ساخته شد، اما از آن زمان تا به امروز هیچ گاه این فرصت پیش نیامد تا فیلم به نمایش عمومی در‌آید. جالب است بدانید که حتی یک بار تیزر‌های این فیلم از تلویزیون پخش شد، اما در آخرین لحظه یک اثر کمدی جای این فیلم را گرفت! البته اکران امروز فیلم هم در بدترین شرایط ممکن رخ داده است، چون ما پیش‌تر برای آذرماه نوبت نمایش گرفته بودیم، اما باز هم بنا به تصمیم شورای عالی نمایش یک فیلم کمدی جای فیلم ما را در اکران عمومی گرفت.
این فیلمساز ادامه داد: بدترین زمان اکران در سینمای ما اسفندماه است، چون جشنواره فجر تازه تمام شده و اکران نوروزی هم هنوز آغاز نشده است، اما متأسفانه بعد از دو سال این زمان را به فیلم من اختصاص دادند. نکته تأسف‌آورتر نیز تعداد سالن‌های نمایش است که فقط پنج سالن فیلم مرا نمایش می‌دهند و با این تعداد سینما این فیلم فرصت مناسبی برای بهتر دیده شدن پیدا نمی‌کند. در همین باره بهتر است بدانید تعداد سالن‌های قرارمون پارک شهر حتی از فیلم‌های گروه هنر و تجربه هم کمتر است.
وی از برخی رفتار‌های مدیران فرهنگی هم ابراز گله کرد و گفت: متأسفانه سازمان زیباسازی شهرداری هم از دادن بیلبورد برای تبلیغات این اثر خودداری کرد؛ با این توجیه که فیلم تجاری است، اما وقتی از آن‌ها پرسیدم بر چه مبنایی فکر می‌کنند فیلم تجاری است. گفتند که پوستر فیلم را ملاک قرار داده‌اند. آیا این نوع نگرش به فیلم‌هایی نظیر قرارمون پارک شهر که درصدد آن است تا ارزش‌ها را برای ما بازگو کند انصاف است؟ و نکته عجیب‌تر نوع برخورد مدیران فرهنگی است که فیلم را نمی‌بینند، اما به راحتی درباره آن تصمیم‌گیری می‌کنند.
فلورا سام اعلام کرد: با برخوردی که با این فیلم شده چگونه جرئت می‌کنم که در کار بعدی سراغ این موضوعات بروم. آیا اصلاً تهیه‌کننده‌ای به من و فیلمم اعتماد خواهد کرد؟ نکته تأسف‌آورتر اینکه وقتی چنین برخوردی با فیلمسازانی نظیر من می‌شود به نوعی به فیلمساز توصیه می‌شود که در فیلم بعدی سراغ موضوعی برود که بازگشت سرمایه‌اش بیش از اکران تضمین شود.
وی در انتهای سخنانش گفت: گله‌های من به این معنا نیست که با سینمای کمدی مخالفم، زیرا خود در تلویزیون آثار طنز داشته‌ام. همچنین درک می‌کنم که در شرایط فعلی مردم نیازمند فیلم‌های شاد هستند، اما این موضوع نباید به قیمت قربانی کردن فیلم‌هایی تمام شود که حرفی برای گفتن دارند.
وی افزود: قهرمان این فیلم فقط نمونه‌ای از زنانی است که عزیزانشان را در جنگ از دست داده‌اند، اما آن‌ها را فراموش نکرده‌اند و تا پایان زندگی با یاد و خاطره آن‌ها زیسته‌اند. این ایثار اقدامی ارزشمند محسوب می‌شود و می‌توان با این قبیل داستان‌ها الگوی‌سازی خوبی در جامعه کرد.
وی درباره علاقه خود به سینمای دفاع مقدس گفت: سینمای جنگ یکی از گونه‌های مورد علاقه من در سینماست. البته از نگاه خودم به این مقوله می‌نگرم و این نوع نگرش را اصل مهمی می‌دانم، زیرا برخی مواقع آثاری که در این حوزه تولید می‌شوند بسیار سطحی‌اند و عموماً مورد استقبال مخاطبان قرار نمی‌گیرند. در ضمن آدم‌هایی در این حوزه وجود دارند که ویژگی‌هایشان برایم بسیار جذاب است. به نظرم، شهدا، رزمندگان، آزادگان و جانبازان عزیز‌ترین افرادی هستند که می‌توان آن‌ها را در جامعه یافت، چون آن‌ها با ایثارشان موقعیتی فراهم آورند تا همه ما در امنیت و آرامش زندگی کنیم و از نتایج همین ایثار اجتماعی است که من می‌توانم به عنوان فیلمساز در جامعه فعالیت کنم.
این فیلمساز ادامه داد: قصه آدم‌های جنگ هرگز پایان نمی‌یابد، چون به تعداد هر رزمنده که در جنگ شرکت کرده است قصه وجود دارد. در ضمن در قرارمون پارک شهر عمداً یک سرباز رزمنده را انتخاب کردم، چون این قشر عموماً کمتر در فیلم‌های دفاع مقدسی مورد توجه قرار می‌گیرند؛ در حالی که نباید آن‌ها را فراموش کنیم. در همین باره باید به اکران خصوصی این فیلم، که چند شب پیش برگزار شد، اشاره کنم. در این اکران یکی از همسران شهدا از من برای ساخت این فیلم تشکر کرد، چون قصه فیلم تا حدودی به زندگی او شباهت داشت.
وی در بخشی دیگری از سخنان خود درباره اکران نامناسب این فیلم گفت: این فیلم دو سال پیش ساخته شد، اما از آن زمان تا به امروز هیچ گاه این فرصت پیش نیامد تا فیلم به نمایش عمومی در‌آید. جالب است بدانید که حتی یک بار تیزر‌های این فیلم از تلویزیون پخش شد، اما در آخرین لحظه یک اثر کمدی جای این فیلم را گرفت! البته اکران امروز فیلم هم در بدترین شرایط ممکن رخ داده است، چون ما پیش‌تر برای آذرماه نوبت نمایش گرفته بودیم، اما باز هم بنا به تصمیم شورای عالی نمایش یک فیلم کمدی جای فیلم ما را در اکران عمومی گرفت.
این فیلمساز ادامه داد: بدترین زمان اکران در سینمای ما اسفندماه است، چون جشنواره فجر تازه تمام شده و اکران نوروزی هم هنوز آغاز نشده است، اما متأسفانه بعد از دو سال این زمان را به فیلم من اختصاص دادند. نکته تأسف‌آورتر نیز تعداد سالن‌های نمایش است که فقط پنج سالن فیلم مرا نمایش می‌دهند و با این تعداد سینما این فیلم فرصت مناسبی برای بهتر دیده شدن پیدا نمی‌کند. در همین باره بهتر است بدانید تعداد سالن‌های قرارمون پارک شهر حتی از فیلم‌های گروه هنر و تجربه هم کمتر است.
وی از برخی رفتار‌های مدیران فرهنگی هم ابراز گله کرد و گفت: متأسفانه سازمان زیباسازی شهرداری هم از دادن بیلبورد برای تبلیغات این اثر خودداری کرد؛ با این توجیه که فیلم تجاری است، اما وقتی از آن‌ها پرسیدم بر چه مبنایی فکر می‌کنند فیلم تجاری است. گفتند که پوستر فیلم را ملاک قرار داده‌اند. آیا این نوع نگرش به فیلم‌هایی نظیر قرارمون پارک شهر که درصدد آن است تا ارزش‌ها را برای ما بازگو کند انصاف است؟ و نکته عجیب‌تر نوع برخورد مدیران فرهنگی است که فیلم را نمی‌بینند، اما به راحتی درباره آن تصمیم‌گیری می‌کنند.
فلورا سام اعلام کرد: با برخوردی که با این فیلم شده چگونه جرئت می‌کنم که در کار بعدی سراغ این موضوعات بروم. آیا اصلاً تهیه‌کننده‌ای به من و فیلمم اعتماد خواهد کرد؟ نکته تأسف‌آورتر اینکه وقتی چنین برخوردی با فیلمسازانی نظیر من می‌شود به نوعی به فیلمساز توصیه می‌شود که در فیلم بعدی سراغ موضوعی برود که بازگشت سرمایه‌اش بیش از اکران تضمین شود.
وی در انتهای سخنانش گفت: گله‌های من به این معنا نیست که با سینمای کمدی مخالفم، زیرا خود در تلویزیون آثار طنز داشته‌ام. همچنین درک می‌کنم که در شرایط فعلی مردم نیازمند فیلم‌های شاد هستند، اما این موضوع نباید به قیمت قربانی کردن فیلم‌هایی تمام شود که حرفی برای گفتن دارند.
گفتوگو از داوود کنشلو
انتهای پیام