به گزارش ایکنا از اردبیل، خداوند متعال در آیه ۱۳ سوره الحجرات می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاکُمْ مِنْ ذَکَرٍ وَأُنْثَى وَجَعَلْنَاکُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ» (ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را تیره‌ها و قبیله‌ها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید؛ (این‌ها ملاک امتیاز نیست) گرامی‌ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست؛ خداوند دانا و آگاه است!).
در تفسیر نمونه بیان شده است که منظور از آفرینش مردم از یک مرد و زن همان بازگشت نسب انسان‌ها به «آدم و حوّا» است، بنابراین، چون همه از ریشه واحدى هستند معنى ندارد که از نظر نسب و قبیله بر یکدیگر افتخار کنند و اگر خداوند براى هر قبیله و طائفه‌اى ویژگیهائى آفریده براى حفظ نظم زندگى اجتماعى مردم است، چرا که این تفاوت‌ها سبب شناسائى است و بدون شناسائى افراد، نظم در جامعه انسانى حکم‌فرما نمى‌شود، چرا که هر گاه همه یکسان و شبیه یکدیگر و همانند بودند، هرج و مرج عظیمى سراسر جامعه انسانى را فرا مى‌گرفت.
قرآن مجید بعد از آنکه بزرگترین مایه مباهات و مفاخره عصر جاهلى یعنى نسب و قبیله را از کار مى‌اندازد، به سراغ معیار واقعى ارزشى رفته مى‌افزاید: «گرامی‌ترین شما نزد خداوند باتقواترین شما است» (إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ).به این ترتیب قلم سرخ بر تمام امتیازات ظاهرى و مادى کشیده و اصالت و واقعیت را به مسأله تقوا و پرهیزکارى و خداترسى مى‌دهد و مى‌گوید براى تقرّب به خدا و نزدیکى به ساحت مقدّس او هیچ امتیازى جز تقوا مؤثر نیست و از آنجا که تقوا یک صفت روحانى و باطنى است که قبل از هر چیز باید در قلب و جان انسان مستقر شود و ممکن است مدّعیان بسیار داشته باشد و متصفان کم و در آخر آیه مى‌افزاید: «خداوند دانا و آگاه است» (إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ)؛ پرهیزگاران را به خوبى مى‌شناسد و از درجه تقوا و خلوص نیّت و پاکى و صفاى آن‌ها آگاه است، آن‌ها را بر طبق علم خود گرامى مى‌دارد و پاداش مى‌دهد مدّعیان دروغین را نیز مى‌شناسد و کیفر مى‌دهد (آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه؛ جلد ۲۲، صص ۱۹۸-۱۹۶).
انتهای پیام