امام حسین(ع) در حدیثی با این مضمون «اَيّهَا النّاسُ! إِنّ اللّهَ جَلّ ذِكْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلاّ لِيَعْرِفُوهُ، فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَا سِوَاهُ» در رابطه‌ با شناخت خدا فرموده است: «اى مردم! خداوند بندگان را آفريد تا او را بشناسند، آن‏گاه كه او را شناختند، پرستش كنند و آن‏گاه كه او را پرستيدند، از پرستش غير او بى‏ نياز شوند». (بحارالانوار، ج ‌۵، ص ۳۱۲، ح۱) امام حسین(ع) همچنین درباره يافتن خداوند فرموده است: «مَاذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ وَ مَا الّذِى فَقَدَ مَنْ وَجَدَكَ؛ پروردگارا! آن‌كه تو را نيافت، چه يافت و آن‌كه تو را يافت، چه از دست داد». (بحارالانوار، ج ۹۵، ص ۲۲۶، ح۳)