با توجه به گزارش‌ها و مشاهداتی که از استان‌ها به دست آمده، در رابطه با حال و روز جلسات سنتی قرآن در منازل، حسینیه‌ها و مساجد باید اذعان کرد که امروز با یک دغدغه و نگرانی مواجه هستیم.
هنگامی که به برخی از شهرها وارد می‌شویم، مشاهده می‌کنیم که جلسات قرآن رو به انحلال است و این یک خطر محسوب می‌شود. برای مثال استان ایلام یک جلسه آموزش قرآن مناسب با یک استاد و مربی ممتاز ندارد و چنین وضعیتی در استان کردستان نیز مشهود است. البته برادران اهل تسنن در این استان و یا استان‌هایی مانند سیستان و بلوچستان در زمینه قرآن فعال هستند، ولی سؤال اینجاست که چرا حداقل یک یا چند جلسه قرآن همراه با مربیان ممتاز قرآن در این مناطق وجود ندارد؟ چرا در استانی مانند خوزستان که یک استان قاری‌خیز و حافظخیز است، سازوکاری برای حمایت از اساتید وجود ندارد؟
لازم است تا مراکزی که تاکنون برای دریافت بودجه‌های قرآنی عضو این کمیسیون و آن کمیته می‌شوند، نیم‌نگاهی به استان‌ها و مراکز محروم داشته باشند. این مناطق پتانسیل بسیار قوی دارند که اگر به آن‌ها ورود نشود، قطع به یقین سرمایه‌های اصلی را از دست داده‌ایم.
این نکته مهمی است که صرف ایجاد مؤسسات قرآنی نمی‌تواند ضامن پیشرفت اهداف قرآنی در کشور باشد. مسئولان امور قرآنی باید به رونق جلسات سنتی نیز اهتمام ورزند و جلسات را به مؤسسات متصل کنند. امروز متأسفانه این اتصال وجود ندارد و در بسیاری از این استان‌ها مؤسسات قرآنی حتی آشنایی اجمالی با اساتید قرآن ندارند.
در این زمینه لزوم اجرای برنامه‌ها و احیاناً طرح‌های ملی و جشنواره‌های قرآنی که جنس مردمی دارد، می‌تواند یک راهکار باشد تا قرآنیان دیگر مناطق و استان‌ها نیز این امید را پیدا کنند که به ایشان نیز بها داده شده و فعالیت‌های قرآنی‌شان در اقصا نقاط کشور دیده می‌شود.
برگزاری جشنواره تلاوت‌های مجلسی، که امسال در اغلب استان‌ها برگزار شد، باعث شد تا بیشتر به این قبیل مشکلات پی ببریم. لذا ضروری است تا مسئولان قرآنی کشور در نهادهای مختلف هم و غم خود را معطوف مناطق محروم کنند تا امید در بین قرآنیان استان‌های مختلف کشور شکل گیرد و به اجرای برنامه‌های اثرگذار اقدام کنند.
باز در پایان این نوشتار بر این نکته تأکید می‌شود که متأسفانه در چند سال اخیر به دلیل تمرکز برنامه‌های قرآنی در مراکز استان‌ها و توجه بیشتر به مؤسسات قرآنی، جلسات سنتی قرآن که گاه سال‌ها در شهرها و مناطق مختلف برگزار می‌شود، مورد غفلت واقع شده و بیم آن وجود دارد که جلساتی که چند دهه از برپایی آن می‌گذرد در معرض تعطیلی قرار گیرند.