افراد زیادی به خانه‌اش رفت و آمد داشتند، اما وقتی ماه مهمانی خدا می‌آمد، همه‌ ملاقات‌های خودش را تعطیل می‌کرد تا بیشتر با خدا راز و نیاز کند. طوری که هر روز ۱۰ جزء از قرآن را می‌خواند، شب‌ها تا سحر بیدار می‌ماند و بعد از کمی استراحت، صبح زود برای کارهایش آماده می‌شد. امام (ره) در نجف هم که بود با آن گرمای شدید روزه‌اش را می‌گرفت و با آنکه به خاطر کهولت سن، ضعف بسیاری داشت، اما تا نماز مغرب و عشا و نوافل را به جا نمی‌آورد افطار نمی‌کرد.