به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی،‌ عضو هیئت علمی دانشگاه تهران و نهج‌البلاغه‌پژوه، در هفتمین بخش درس‌گفتارهای علوی می‌گوید: همه ما دارای رازهایی هستیم که نمی‌خواهیم دیگران از این رازها آگاه شوند اعم از رازهای فردی، رازهای خانوادگی، رازهای شغلی و رازهای مربوط به کشور. از طرف دیگر انسان خاصیتش این است که نمی‌تواند رازهای خودش را با دیگران در میان نگذارد و دوست دارد به دیگران بگوید تا دلش به اصطلاح امروزی‌ها سبک شود.

اما غافل از اینکه رازی که به دیگری گفته شد دیگر راز نیست. اما چه باید کرد؟ حضرت علی(ع) دو راهنمایی برای ما دارد؛ اولین راهنمایی این است که «صَدْرُ الْعَاقِلِ صُنْدُوقُ سِرِّهِ»، تا می‌توانید راز خود را در صندوقچه سینه خود نگه دارید، یعنی به کسی نگویید.

نکته دوم اینکه اگر رازت را حتی با یک نفر در میان گذاشتی، دیگر از فاش شدن آن ایمن مباش و احتمال بده که این راز گفته خواهد شد. فرمود : «الْکَلاَمُ فِی وَثَاقِکَ مَا لَمْ تَتَکَلَّمْ بِهِ»، تا چیزی را نگفتی اختیارش در دست خودت است، «فَإِذَا تَکَلَّمْتَ بِهِ صِرْتَ وَثَاقِهِ» اما همین که گفتی، دیگر اختیار تو دست آن سخن است.