بدون شک کارگران از نجیب‌ترین اقشار جامعه هستند. قشری که نامشان با کار و تلاش و زحمت عجین شده ‌است. مردمان سخت‌کوشی که گاهی به تنهایی بار اقتصاد یک جامعه را به دوش می‌کشند تا چرخ‌های اقتصاد از کار نیفتد اما خودشان سهم اندکی از بهره‌وری اقتصادی دارد و اغلب رفاه اقتصادی واژه‌ غریب و نامانوسی برای این قشر است. کوره‌های آجرپزی یکی از مکان‌هایی است که مقصد نهایی بسیاری از کارگران جویای کار است. آجر یکی از قدیمی‌ترین مصالح ساختمانی است که قدمت آن بنا‌بر عقیده باستان‌شناسان به ده هزار سال پیش بر‌می‌گردد. قدمت کوره‌های آجر‌پزی در مشهد نیز مربوط به ۸۵ تا ۹۰ سال پیش است. کار در کوره‌های آجرپزی همواره یکی از مشاغل سخت بوده و هست. شغلی که جزء مشاغل فصلی است و کارگران فقط نیمی از سال مشغول به کارند و بقیه سال بیکار هستند و یا مجبورند به دنبال کار دیگری باشند. کار در کوره‌های آجر‌پزی فقط مختص مردان نیست و بسیاری از مواقع تمامی اعضای خانواده از زن و مرد و کودک در این کوره‌ها مشغول به کارند. هدف از این مجموعه بیشتر به تصویر کشیدن کار و تلاش کارگران کوره‌های آجرپزی بوده اما آنچه در بسیاری از عکس‌ها خودنمایی می‌کند چهره‌های خسته اما خندان کارگران است که گویی از سر جبر خو گرفته‌اند به دل‌خوشی‌های اندک زندگی. کودکان ساده اما پر جنب و جوشی که گرمای لبخندشان از گرمای کوره‌ها هم گیراتر است.