به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی،‌ عضو هیئت علمی دانشگاه تهران و نهج‌البلاغه‌‌پژوه، در سیزدهمین بخش درس‌گفتارهای علوی می‌گوید: آیا ما به تنبیه دیگران هم نیاز پیدا می‌کنیم و اگر خواستیم تنبیه کنیم، این کار باید چگونه انجام شود؟ اولاً نیازمند تنبیه دیگران هستیم. یعنی وقتی با یک کار و گفتار نادرست مواجه می‌شویم، حتماً نباید صبر کنیم. باید طرف مقابل را تنبیه کنیم تا دیگر کار و حرف نادرست از او صادر نشود. اما مهم این است که چطور او را تنبیه کنیم. تنبیه یعنی بیدار و آگاه کردن.

پس هر واکنشی که موجب لجبازی و اصرار دیگران بر خطا شود، تنبیه نیست، بلکه تشویق محسوب می‌شود و این نکته ظریفی است. حتی در روابطی که با فرزندانمان داریم اگر کاری می‌کنند که ما نمی‌پسندیم، تنبیه لازم است، اما به معنای برخورد خشن نبوده و نیست، بلکه یعنی کاری کنید که او بیدار و متوجه شود.

بهترین راه حل که علی(ع) از قرآن فراگرفته و به ما آموخته این است که هر گاه کار بدی از دیگران دیدی، برای تنبیه او در مقابل کار بد به او خوبی کن. جواب بدی را با خوبی دادن بهترین تنبیه است. پاداش به نیکوکار بهترین تنبیه برای دیگرانی است که کار بد می‌کنند. تنبیه، تندخویی و بدگویی نیست.