به گزارش ایکنا، محسن اسماعیلی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران و نهج‌البلاغه‌‌پژوه، در هفدهمین بخش درس‌گفتارهای علوی می‌گوید: در علم مدیریت امروز، یکی از موضوعات مهم بهره‌وری است؛ یعنی چطور از کم‌ترین امکانات، بیشتری بهره‌وری و استفاده را بکنیم. مقصود از مدیریت تنها این نیست که اداره یک جامعه هشتاد میلیونی را در دست داشته باشیم.
یکی از مدیریت‌هایی که همه ما باید داشته باشیم و در سرنوشت ما نیز مؤثر است، مدیریت وقت است. ما نه عمری به آن اندازه داریم که همه کارهای مورد علاقه خود را انجام دهیم و نه توانش را. اگر همه عمر را صرف کارهای خوب و مهم کنیم، باز هم وقت کم می‌آوریم، چه رسد به اینکه بخواهیم از فرصت‌ها غفلت کنیم یا دستمان به کار غیرخوب آلوده شود.
اما آیا در مورد بهره‌وری و مدیریت وقت در منابع دینی ما رهنمودهایی وجود دارد؟ بله، از جمله در نهج‌البلاغه در این باب توصیه‌های فراوانی وجود دارد. اول اینکه امیرالمؤمنین(ع) فرمود بدانید «إِضَاعَةُ الْفُرْصَةِ غُصَّةٌ» اندوه‌آور است، اگر انسان فرصت عمرش را بیهوده از دست بدهد. دوم اینکه فرمود تا کار اهم مانده به کار مهم نپردازید. سوم اینکه تا کار فوری‌تر مانده به کار فوری نپردازید. انسان مؤمن باید زیرک باشد و وقتش را به مهم‌ترین، فوری‌ترین و بهترین کاری که در آن زمان می‌تواند انجام دهد اختصاص دهد.