به گزارش ایکنا به نقل از رادیو گفت‌وگو؛ ضیاءالدین هاجری، رئیس انجمن پاسداری و پالایش زبان پارسی در برنامه صبح و گفت‌وگو با توجه به فرارسیدن روز پاسداشت زبان پارسی با انتقاد از به کار بردن واژه «فارسی» به جای «پارسی» گفت: اینکه در کشور فرهنگستان زبان و ادب پارسی فعال است، به این معنی است که برای حفظ زبان کوششی در جامعه انجام می‌شود. بن‌مایه زبان پارسی در شاهنامه فردوسی است و او کار بسیار بزرگی انجام داد.

 

این زبان‌شناس با اشاره به اینکه در اثر فاخر خود یعنی کتاب «فرهنگ ساختاری واژگان پارسی» ساختارها، واژه‌ها و ... زیادی را شناسایی کرده است، تأکید کرد: با استفاده از این ساختار‌ها محاسبه کردیم و می‌توان ۲۲۵ میلیون واژه پارسی ساخت؛ بنابراین پارسی زبانی بسیار تواناست.

 

هاجری ادامه داد: برای بسیاری از واژگان وارد شده به فارسی می‌توان ریشه‌یابی کرد، بعد معادل پارسی آن را به کار برد. به هیچ زبانی احتیاج نداریم، کار فرهنگستان زبان هم همین است که ریشه‌یابی کند.

 

رئیس پاسداری انجمن پارسداری و پالایش زبان پارسی تصریح کرد: ما در زبان مادری‌مان درگیری داریم، چرا که آن را نمی‌دانیم و احساس می‌کنیم به کلمات دیگری از سایر زبان‌ها احتیاج است. فکر می‌کنیم اگر زبان تازی یا سایر زبان‌ها نباشد، نمی‌توانیم صحبت کنیم. باید ببینیم زبان پارسی به سایر زبان‌ها رفته است یا آن‌ها آمده‌اند.

 

وی با اشاره به متوقف شدن فرایند چاپ یک کتاب قرآنی در وزارت ارشاد به دلیل تأکید هاجری برکاربرد واژگان پارسی برای آن گفت: وزارت ارشاد به واژگان پارسی معادل «سوره»، «بقره» و ... ایراد گرفته است. در حالی است که می‌توان معادل پارسی آن را به کار برد و مردم باید بدانند بسیاری از این کلمات از دوران عثمانی وارد شده است.

 

رئیس انجمن پارسداری و پالایش زبان پارسی تأکید کرد: اگر افراد نمی‌توانند پارسی صحبت کنند [اشاره به لغت کم آوردن]، مشکل از خودشان است و این ایرادی به زبان پارسی وارد نمی‌کند.

 

در پایان هاجری به معرفی مختصری از کتاب «فرهنگ ساختاری واژگان پارسی» پرداخت و گفت: این کتاب ۲ جلدی است، جلد اول یا خود فرهنگ الفبایی است و در جلد دوم برای آنکه خواننده به سادگی بتواند از این فرهنگ استفاده کند، نکته‌ها و گزارش‌ها و پیش‌آگاهی‌ها و راهنمایی‌ها آورده شده است. این فرهنگ با واژه‌های سرۀ پارسی یا «سراسر پارسی» فراهم شده، مگر آنکه گفتاری از کسی بازگو شده باشد که ناگزیر خود آن نوشتار بی هیچ کم و کاست آورده شده است.