یاد آن عهد که در بحر سفر می‌کردم

در دل سنگ به فریاد اثر می‌کردم

چون صدف قطره اشکی که به من می‌دادند

می‌زدم بر لب خود مهر و گهر می‌کردم

گر چه دنباله رو قافله دل بودم

خفتگان را به سر پای خبر می‌کردم

ای خوش آن عهد که در مصر وجود از هستی

یوسفی بود به هر جای نظر می‌کردم

این که عمرم همه در مرحله پیمایی رفت

کاش یک بار هم از خویش سفر می‌کردم

یاد عهدی که به اکسیر قناعت صائب

زهر اگر قسمت من بود شکر می‌کردم

صائب تبریزی