در میقات، در مرز یک دگرگونی بزرگ، یک تغییر و تحول انقلابی، یک انتقال از خانه خویش به خانه مردم، از زندگی کردن به عشق. از خود به خدا نیت کن. همچون خرمایی که دانه می‌بندد ای پوست، بذر آن خودآگاهی را در ضمیرت بکار. درون خالی‌ات را از آن پر کن، همه تن مباش، دانه بند. بودنت را پوستی کن بر گرد هستی و ایمانت؛ هستی شو؛ هست شو...