استاد حسین الهی قمشه ای در کلامی با استناد به اشعار مولانا درباره زندگی پس از مرگ می گوید: بزرگترین بشارت در دنیا این است که نمی میریم، اصلا نمی توانیم بمیریم. آدم می فهمد که من جاودانه هستم، من همیشه بودم، «صد هزاران سال بودم در مطار/ هم‌چو ذرات هوا بی‌اختیار» حالا چهار روز هم در اینجا و بعد هم مشخص نیست چه عوالمی در پیش داریم. «ای ز صد بهتر و از هجده هزاران تو مرو» عوالم گوناگون را سیر می‌کنیم و این بزرگترین شادی است. هیچ شکری در هیچ شکر فروشی بالاتر از این نیست «به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد» این شکری است که انبیا(ع) آوردند و کام همه را شیرین کردند که تو فکر نکنی می‌میری، تو هیچ گاه نمی‌میری.