انس گرفتن، تنبلی، بی‌‌‌ارادگی و ایستایی، حالتی نفسانی است که اگر در جامعه‌‌‌ای رواج یابد، آن جامعه به جمود و رکود دچار می‌‌‌شود؛ زیرا در این حالت، خدای خود را از واقعیت‌‌‌ِ موجود می‌‌‌سازد و وضعیت نسبی و محدود زندگی فعلی‌‌‌اش را به حقیقتی مطلق و الگویی آرمانی تبدیل می‌‌‌کند که هدفی بالاتر از آن برای خود نمی‌‌‌بیند. این در حقیقت همان چیزی است که قرآن مجید در بسیاری از آیات مربوط به رفتار جوامع در رویارویی با انبیا مطرح ساخته است. هنگامی که پیامبران برای این جوامع، ا‌‌‌لگوهایی حقیقی را به ارمغان آوردند که از وضعیت موجود زندگی برتر و بالاتر بود و می‌‌‌خواست این واقعیت موجود را به حرکت درآورد و آن را از حالتِ نسبیِ خود جدا کند و به وضعیتی دیگر دگرگون سازد، با جوامعی روبه‏‌رو شدند که انس و الفت و سستی در آنها رواج داشت؛ در نتیجه، مردم آن‏ جوامع به دعوت انبیا پاسخ منفی دادند و گفتند: ما پدران خود را بر این سنت‌‌‌ها دیده و شناخته‌‌‌ایم و به همان الگوی آنها وفاداریم. [شهید محمدباقر صدر، سنت‌های تاریخی در قرآن کریم، صفحه ١۴١] .