مجالست با انبیاء و اولیاء، مرافقت و دوستی با ملائکه است، همه‌اش معنویات است و ما هم نمی‌توانیم عذر بیاوریم که آنها در میان ما نیستند که ما با آن‌ها مجالست بکنیم؟ چراکه آثار قطعیه‌ آنها مثل قرآن که به‌منزله‌ ملاقات خودشان است در بین ما هست. مجالست با قرآن، مجالست با خود حضرت رسول (ص) است. همچنین آثار اوصیاء – مانند صحیفه سجادیه و نهج‌البلاغه – مثل این است که با خودشان داریم مکالمه و صحبت می‌کنیم و داریم گوش می‌دهیم که اصلاً چه می‌فرمایند. [آیت‌الله العظمی بهجت، بیانات در درس خارج اصول، اردیبهشت ١٣٧۴]