در دعای ماه رجب همیشه می‌خوانیم «يَا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ، وَآمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ كُلِّ شَرٍّ» تا بعد می‌گوییم «يَا مَنْ يُعْطِى الْكَثِيرَ بِالْقَلِيلِ» ای خدایی که رحمت و نعمت بسیار را در مقابل عمل کم می‌دهی؛ «يَا مَنْ يُعْطِى مَنْ سَأَلَهُ» ای خدایی که عنایت می‌کنی به هر که از تو بخواهد ولو عملی هم نداشته باشد؛ «يَا مَنْ يُعْطِى مَنْ لَمْ يَسْأَلْهُ وَمَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ» ای خدایی که اعطا می‌کنی و رحمت می‌کنی به بنده‌ای که حتی از تو نخواسته و تو را نمی‌شناسد «تَحَنُّناً مِنْهُ وَرَحْمَةً» تو لطف، تحنن، رأفت و رحمت نسبت به بندگان خود داری. یکی از شرایط دعا ایمان به لطف عمیم و فراگیر پروردگار است و اینکه رحمت پروردگار بی‌انتهاست و انسان در هر اندازه عاصی و گناهکار باشد اگر به مانند یک بنده تائب و بازگشت‌کننده و مقرّ به معصیت و بنده‌ای که تصمیم گرفته است دیگر نافرمانی نکند، اگر به درگاه الهی قدم بگذارد محال و ممتنع است که پروردگار او را از در خانه خودش دور بکند. [شهید آیت الله مطهری، آشنایی با قرآن، جلد 9، صفحه 58]