بلال عزیزترین مردم بود، اگرچه در ظاهر ذلیل‌ترین بود؛ شکنجه می‌شد، صخره بر روی سینه‌اش می‌گذاشتند، [اما درحالى‌که] شکنجه می‌شد، می‌گفت : «اَحد، اَحد». جاهلیت با همه ستمگری‌اش نتوانست به قلب او رخنه کند، نتوانست دل او را عوض کند، نتوانست عقیده‌اش را بخرد، نتوانست کاری بکند که او به نبردی جز نبرد اصلی‌اش، یعنی نبرد با جاهلیت، نبرد با دشمنان خداوند متعال بیندیشد... ما حداقل می‌توانیم مانند بلال باشیم، اگر نمی‌توانیم سروران زمین باشیم، حداقل می‌توانیم مانند بلال باشیم. اگر عزت را از راه دیگری از دست دادیم، حداقل از این راه آن را بخریم. [شهید علامه محمدباقر صدر، کتاب بارقه‌‌ها، صفحه ۴۶۳]