عقیده‌ام این است که هر کس جایگاه خود را در آنجا (عالم برزخ و قیامت) ببیند دیگر چیزهای فانی را نمی‌بیند؛ فقط آنهایی را که همراهت هستند می‌بینی؛ از صفا، از وفا، از اخلاق خوب، از رفتارهای مؤمنین، از مؤمنان پاک که کارهای خوب می‌کنند، آنها را می‌بینی. چشمت شش دانگ به آنها دوخته شده است چون آنها همراهت هستند. هیچ کدام از آنها جا نمی‌مانند. فعل شما که خوب است جا نمی‌ماند و همراه شما می‌آید. کردارها و رفتارها و گفتارهای خوبمان با ما همراه است. همه‌ی چیزهای آخرت را می‌بینیم و آنها را فاقد نمی‌شویم اما چیزهای مادی و طبیعی که یک خرده‌ کم و زیاد می‌شود، مثل این که آنها را دیگر نمی‌بینیم. تمام غصه‌ها هم برای همین چیزها بود . هر چه غصه هست برای چیزهایی است که از دست ما می‌رود و این از جهل است. وقتی که این جهل رفت، آدم دیگر اصلا غصه نمی‌خورد. بلکه از غصه خوردن دیگران هم تعجب می‌کند! [طوبای محبّت، کتاب پنجم، صفحه ۹۲]