به گزارش ایکنا، سیدحمید خویی از نوادگان آیت‌الله خویی و محقق و پژوهشگر نهج‌البلاغه و عضو هیئت علمی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران است. وی در سلسله درس‌گفتارهای «جرعه‌ای از کلام امیر(ع)» در خبرگزاری به بیان نکاتی درباره خصوصیات متقین از منظر حضرت علی(ع) پرداخته است که قسمت چهارم آن از نظر می‌گذرد؛

در خطبه 193 نهج‌البلاغه سیمای پرواپیشگان و پارسایان در کلام امیرالمؤمنین(ع) ترسیم شده است. این خطبه، به خطبه متقین شهرت یافته است و داستان خطبه از اینجا آغاز می‌شود که یکی از یاران امیرالمؤمنین(ع) به نام همّام، خدمت ایشان می‌رسند و درخواست می‌کنند متقین را برای من توصیف بفرمایید، اما به ذکر آیه‌ای از آیات قرآن در ستایش متقین بسنده و یادآوری می‌کنند که خداوند آنهایی که تقواپیشه باشند را دوست دارد، اما این پاسخ کوتاه امیرالمؤمنین(ع) عطش وی را سیراب نمی‌کند؛ لذا همچنان درخواست خود را از مولی امیرالمؤمنین(ع) تکرار و عرض می‌کند، چنان پارسایان را برای من توصیف کنید که گویا آنها را می‌بینم.

امیرالمؤمنین(ع) وقتی زمینه پذیرش کلام را در وی می‌بینند زبان به سخن می‌گشایند و به تفصیل مشخصات متقین را بیان می‌کنند. خطبه با این فراز شروع می‌شود: خداوند بندگان و خلایق خویش را در شرایطی آفرید که هیچ نیازی به آنها نداشت و از معصیت آنها کاملاً مصون بود. امیرالمؤمنین(ع) تأکید می‌کنند که اگر ما پارسا باشیم چیزی به جیب خداوند متعال نمی‌رود و اگر باتقوا نباشیم، ضرری نمی‌بیند و اگر این‌همه خداوند عظیم بندگان خود را به پارسایی فراخوانده است، همه نفع به پارسایان خواهد بود.

از اینجا به بعد است که امیرالمؤمنین(ع) خصوصیات متقین را به تفصیل بیان می‌کنند که ان‌شاءالله در مباحث بعدی به آن می‌پردازیم.