علی بن ابیطالب ‌‌(ع) که در خواب و بیداریش، در شادی و اندوهش، در تنهایی و در جمع بودنش وضع نیایش دارد، معلوم است که هنگامی که وضع خاص و مستقیم دعا و مناجات پیدا می‌کند، در چه موقعیتی قرار می‌گیرد: «خداوندا، تو خود می‌دانی که هدف تلاش و کوشش‌های من در این زندگی که عنایتم فرموده‌ای، چیست؟ من در همه لحظات زندگی‌ام: می‌بینم ترا، می‌شنوم صدای ترا، لمس می‌کنم تجسم مشیت ترا، می‌چشم طعم روزی ترا، می‌بویم گلها و ریاحین کوی ترا، اندیشه‌هایم نمی‌گیرد جز سراغ ترا، هر چه را در این زندگانی مورد علاقه قرار دهم، جز این نیست که می‌خواهم ترا... [استاد علامه جعفری، تفسیر نهج‌ البلاغه، جلد ۱]