برای اینکه نظام اجتماعی قادر به حل مشکل و کنترل انگیزه‌های شخصی و حفظ منافع واقعی جامعه باشد، ناگزیر باید از سوی مرجعی باشد که بتواند انگیزه‌های شخصی را به‌گونه‌ای تغییر دهد که با مصلحت اجتماعی، سازگاری داشته باشد. این مرجع هم جز دین نمی‌تواند باشد؛ زیرا این دین است که می‌تواند بین انگیزه‌های شخصی و منافع اجتماعی عمومی، هماهنگی و سازگاری ایجاد کند و به ارزش‌های موجود در نظام اجتماعیِ وابسته به خود، رنگ منافع شخصی بدهد و درنتیجه تضاد دوقطبی بین شخصی و عمومی، و بین خودخواهی و اجتماع‌گرایی را از بین ببرد. در این شرایط، غریزۀ خودخواهی و انگیزه‌های شخصی مبتنی‌بر آن، به خدمت نظام دینی و ارزش‌ها و آرمان‌های آن درمی‌آیند. [علامه محمدباقر صدر، کتاب بارقه‌ها، صفحه ١٠٣]