مربى انسان جز آفريدگار انسان نيست. ربّ اوست و مربى اوست. و ديگران بايد درس تربيت را از او بگيرند و راه تربيت را بياموزند. مربى بايد از استعدادها و از كسرى‏‌ها و از دردها و درمان‏‌ها و عوامل تربيتى آگاه باشد و قانون‏‌هاى مؤثر را بشناسد. مربى مانند طبيب است، بايد دردها را بشناسد و داروها را بشناسد و روحيه‏‌ها را بشناسد. چون هر دارويى در هر روحيه‏‌اى مؤثر نيست. [استاد علی صفایی حائری، کتاب مسئولیت و سازندگى، صفحه ۵۴]