به گزارش خبرنگار ایکنا؛ کتاب «از کرامات شیخ ما» مجموعه داستانی است که از کنار آن به سادگی نمی‌توان گذشت. خلق این اثر، بی‌تردید اتفاقی مهم در عرصه ادبیات داستانی است. این اثر ۸۴ صفحه‌ای به قلم سیدمهدی شجاعی به نگارش درآمده و انتشارات کتاب نیستان آن را روانه بازار نشر کرده است.

 

آسیب‌شناسی واقع‌گرایانه و نقد دقیق و موشکافانه مسائل اجتماعی، در قالب ادبیات داستانی با استفاده از نثر کهن پارسی و به طور خاص ادبیات عرفانی از جنس متصوفه، گامی نوین در عرصه ادبیات داستانی است. اما این تعریف هنوز کامل نیست و همه امتیازات این اثر در این مختصات، خلاصه نمی‌شود. آنچه به این اثر، طراوت و جذابیت مضاعف می‌بخشد، جاری بودن روح طنز در سطر سطر داستان است.

 

جنس قلم در این مجموعه داستان، تقلید یا کپی‌برداری از یک اثر عرفانی از یک دوره مثل تذکرةالاولیا نیست. بلکه ترکیبی تازه از امتزاج نثر‌های مختلف عرفانی در دوره‌های مختلف تاریخی است. آنچه این گونه تازه از ادبیات داستانی بر گرده خود حمل می‌کند و تحویل مخاطب می‌دهد، نه مسائل فلسفی و مطالب عرفانی که اسکنی دقیق از پیکر جامعه است و قرار دادن آن به سان آینه پیش چشم مردم. یافتن و نشان دادن مفاسد اجتماعی و سیاسی و اخلاقی است، بی‌آنکه فرد یا جناح خاصی را سیبل قرار دهد و تدافع و مقاومتی برانگیزد یا به ورطه ژورنالیزم متعارف بیفتد.

 

داستان‌های «از کرامات شیخ ما» عامل اصلی همه مفاسد و مظالم را جهل و عوامی مردم، قلمداد می‌کند و این واقعیت را به مخاطب نشان می‌دهد که بازار عوام‌فریبان تا زمانی سکه است که عوامی وجود داشته و از جهالت خود راضی باشند.

 

در بخشی از این داستان آمده است: «بزرگ‌ترین فضیلت شیخ ما این بود که بیشتر می‌گفت و کمتر می‌شنید و گاهی اصلاً نمی‌شنید؛ و این نشنیدن از سر سهو نبود. مؤانست سالیان با شیخ، این حقیقت را برما که مریدان حلقه اول او بودیم مکشوف ساخته بود که شیخ ما اساساً نیازی به شنیدن احساس نمی‌کند.

 

او بر این باور بود که رسالتش فقط در گفتن است، حرف زدن، خطابه خواندن، موعظه کردن و دیگران را بر انجام آنچه خود حالش را نداشت، فرا خواندن و الحق که در این وادی، استادی تمام بود.

 

در طول سالیان، اگرچه هیچ یک از مریدان، جرئت و جسارت طرح پرسشی در این باب را نداشت. اما او که خود به فراست، سؤال نپرسیده را درمی‌یافت، حکمت این روش را تبیین فرموده بود.

 

هرگاه این سؤال به ذهن مریدی متبادر می‌شد که؛ چرا خود به آنچه می‌گویید عمل نمی‌کنید؟ شیخ ما بی‌درنگ به این سؤال نپرسیده، پاسخ حکیمانه‌اش را مکرر می‌فرمود: هرکسی را بهر کاری ساختند.»