دعوت اسلامی، دعوت به فکر و عاطفه و یا به عبارت بهتر دعوت به اعتقاد با همه مفاهیم و عواطفی است که همراه آن است و مانند مکاتب فلسفی صرف، دعوت فکری محض نیست که صرفاً به دنبال تحول عقیده مطابق با آن دعوت فکری باشد و در همین حد درجا زند. چنان که در سطح دعوت‏‌های عاطفی و احساسیِ پست نیست، که صرفاً از احساسات بهره‌‏برداری می‏‌کنند و به دنبال پرورش احساسات هستند، بی آنکه خود، بر اساس اندیشه‏‌ای خاص استوار شده باشند، بلکه دعوت اسلامی از روش خاصی در ترکیب اندیشه و عاطفه و شکوفا کردن احساسات و عواطف بر اساس اندیشه، برخوردار است. به همین دلیل شاخصه فکری این دعوت، علی‌رغم اهتمام به بعد عاطفی و رشد آن در شخصیت اسلامی، باقی می‏‌ماند؛ زیرا این دعوت، هر عاطفه‌ای را از مفهومی خاص از مجموعه مفاهیمی که از حیات، هستی و انسان دارد، الهام می‏‌گیرد. [شهید علامه صدر، اسلام راهبر زندگی، صفحه ۴۴۴]