دل آدمی، بزرگ‌تر از این زندگی است و این، راز تنهایی اوست. او چیزی بیش‌تر از تنوع و عصیان را می‌خواهد. او محتاج تحرّک است و حرکت، با محدودیت سازگار نیست، که محدودیت‌ها، عامل محرومیت و تنهایی ماست. [علی صفایی حائری، کتاب نامه‌های بلوغ، صفحه 89]