وقتی انسان به آب نگاه می‌کند یا به گیاه نگاه می‌کند یا به درخت نگاه می‌کند؛ این نگاه طبیعی لذتش بیشتر از لذت عادی است، ولی نگاه‌ها فرق می‌کند... وقتی یک عارف نگاه می‌کند به این آب و به آن سبزه، او لذتش بیش از همه اینهاست. او آثار آفریدگار را در آفریده خود مشاهده می‌کند، لذا می‌شود «آیه»؛ آیه یعنی «علامت، «نشانه». یک رهگذر عادی سبزه می‌بیند یا آب می‌بیند، آیت و علامت نمی‌بیند؛ امّا یک عارف آیت می‌بیند، علامت می‌بیند، نشان دوست می‌بیند، علامت آفریدگار می‌بیند و این علامت پیام دارد، پیام آفریدگار را به بیننده می‌رساند. [آیت الله جوادی آملی]