با رجوع به تقویم ایران باستان متوجه می‌شویم که ایرانیان سیزده فروردین را ویژه خداى باران (تیشتر) و علت حضور در دامان دشت و طبیعت را شکرگزارى و طلب باران و نعمت مى‌دانند. آیین سیزده نوروز را «روز ویژه‌ی طلب باران براى کشتزارهاى نورسیده» در دوران‌هاى کهن می‌داند و «ایرانیان در روزگاران کهن پس از برگزاری مراسم نوروزى و دمیدن سبزه و گندم و جو و حبوبات در نخستین روزهاى سال و در روزى که متعلق به ستاره‌ی باران بود، یعنى در روز سیزدهم فروردین، به دشت و صحرا و کنار چشمه و جویبار مى‌رفتند و به هنگام شکست یافتن دیو خشکسالى «اپوش» در نیم روز، گوسفند بریان مى‌کردند و این نثارى بود براى فرشته باران تا کشت‌هاى نودمیده را سیراب کند. از این‌رو خوردن غذاى روز در دشت و صحرا نشانه‌ی همان فدیه گوسفند بریان است که در اوستا هم آمده است.