در ماه مبارک رمضان این «دعای افتتاح» یک گوشه‌ای از مسأله «ناز» را مطرح کرد. این دعای افتتاح است که هر شب بعد از افطار خوانده می‌شود؛ (اللّهمّ انّی افتتح الثناء بحمدک). در آنجا بعد از چند جمله می‌خوانیم که (مدّلاً علیک). من می‌خواهم با تو اِدلال کنم، دَلال کنم؛ «دلال» یعنی قنج و ناز! خدایا! من می‌خواهم با تو ناز کنم، تا کی نیاز کنم؟! حالا که تو ما را راه دادی به عنوان ضیافت، در ماه مبارک رمضان روزه می‌گیریم و ضیف تو هستیم؛ حالا که مهمان تو هستیم و تو مضیف ما هستی، می‌خواهیم با تو ناز کنیم. انسان (در این مرحله) یا دوست خداست یا خدا دوست او؛ در این فضای محبت، ناز جا دارد. [درس خارج فقه؛ قم؛ ۱۳۹۷/۰۲/۰۵]