مهمان بايد لااقل ميزبان را بشناسد و به مقام او معرفت داشته باشد و به آداب و رسوم مجلس آشنا بوده سعى كند عملى بر خلاف اخلاق و نزاكت از او سرنزند.
مهمان خداوند متعال بايد به مقام خداوندى حضرت ذى‌الجلال عارف باشد. مقامی كه ائمه(ع) و انبياى بزرگ الهى هميشه دنبال معرفت بيشتر و شناخت كامل آن بودهاند و آرزو داشتند كه به چنين معدن نور و عظمتى دست يابند. «وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ حَتَّى تَخِرَقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ»
ضيافة اللّه همان «معدن عظمت» است. خداوند تبارک و تعالى براى ورود به معدن نور و عظمت از بندگانش دعوت فرموده است، ليكن بنده اگر لايق نباشد نمی‌تواند به چنين مقام با شكوه و مجللى وارد گردد.
خداوند تعالى بندگان را به همه خيرات و مبرّات و بسيارى از لذات معنوى و روحانى دعوت فرموده است، ولى اگر آنان براى حضور در چنين مقامات عاليهاى آمادگى نداشته باشند، نمىتوانند وارد آن شوند.
با آلودگىهاى روحى، رذايل اخلاقى، معاصى قلبيه و قالبيه، چگونه مىتوان در محضر ربوبى حضور يافت و در مهمانسراى رب الارباب كه «معدن العظمة» مى‌باشد وارد شد؟
لياقت مى‌خواهد؛ آمادگى لازم است. با روسياهی‌ها و قلب‌هاى آلوده كه به حجاب‌هاى ظلمانى پوشيده شده است، اين معانى و حقايق روحانى را نمى‌توان درک كرد. بايد اين حجاب‌ها پاره شود و اين پرده هاى تاريک و روشنى كه بر قلب‌ها كشيده شده و مانع وصال إلى اللّه شده؛ كنار رود، تا بتوان در مجلس نورانى و با شكوه الهى وارد شد.