عبادت نردبان قرب است، معراج انسان است، تعالى روان است، پرورش استعدادهاى روحى و ورزش نيروهاى ملكوتى انسانى است، پيروزى روح بر بدن است، عالی‌ترين عكس‌العمل سپاسگزارانه انسان است از پديدآورنده خلقت، اظهار شيفتگى و عشق انسان است ‏به كامل مطلق و جميل على الاطلاق و بالاخره سلوک و سير الى‌الله است. [شهید مرتضی مطهری؛ کتاب سیری در نهج‌البلاغه، صفحه 91]