از نظر اسلام، حق انسان در آزادی از سلطه دیگران و حق او در اینکه با دیگران در یک سطح باشد، محصولِ صاحب‌اختیاری انسان نسبت به خود و حق او در اینکه هرگونه که بخواهد در زندگی رفتار کند، نیست؛ آن‌گونه که معنای اثباتی آزادی در نگرش تمدن غربی اقتضا داشت. بلکه اسلام آزادی و رهایی از همه بت‏ها و قید و بندهای ساختگی را با عبودیت خالصه برای خدا پیوند می‏‌دهد؛ زیرا از نظر اسلام انسان قبل از هرچیزی عبد خداوند است. انسان با این عنوان که عبد خداوند است نمی‏‌تواند سیطره دیگری را بر خود تأیید کند یا هرگونه رابطه بت‏‌گونه را با هر رنگ و شکلی برتابد؛ بلکه انسان طراز اسلام، خود را در عرصه عبودیت خالصانه برای خدا، به طور یکسان در کنار تمامی مجموعه هستی قرار می‏‌دهد. [علامه محمدباقر صدر؛ کتاب اسلام راهبر زندگی، صفحه ۳۵۲]