تعبيرى است كه در روایات به‌صورت رمز گفته شده است كه وقتى امام مهدی(عج) ظهور مىفرمايد به سر مردم دست مىكشد و عقل مردم كامل مى‌شود، ديگر اين كارهايى كه سراسر بى‌عقلى و جهالت است از آن‌ها سر نمىزند.
اساساً هر بى‌عقلى و جهالتى را انسان تا در آن واقع است حس نمىكند، وقتى كه از آن بيرون مى‌آيد حس می‌كند به‌عنوان مثال وقتى كارهاى وحشی‌هاى چند هزار سال پيش را براى ما نقل مىكنند به نظرمان مى‌آيد عجب مردمى بودند! چرا اين‌ها چنين كارى مىكردند! خيال مىكنيم لابد مغز آن‌ها با مغز ما فرق داشته ولى اين‌طور نيست.
كارهاى جاهلانه‌اى كه همين بشر متمدن امروز - كه خيال كرده اندكى كه علوم رياضى و فيزيكى‌اش زياد شده ديگر واقعاً انسان شده در صورتى كه هنوز هيچ انسان نشده است - انجام مىدهد آنقدر جاهلانه و احمقانه است كه فقط از بيرون مى‌شود آن را تماشا كرد.
در توصیف عصر ظهور، چه تعبير رسايى دارد اميرالمؤمنين(ع) در نهج‌البلاغه مىفرمايد: «وَ يُغْبَقونَ كَأْسَ الْحِكْمَةِ بَعْدَ الصَّبوح»(نهج‌البلاغه/ خطبه 148)
تعبير امام، تعبیری شاعرانه و از باب تشبيه است. «صبوح» جام به اصطلاح بامدادى را مىگويند و «غبوق» جام شامگاهانه را. آن جامى را كه صبح مىنوشيدند صبوح مىگفتند و جامى را كه شب مىنوشيدند غبوق.
اميرالمؤمنين(ع) مىفرمايد: «صبوح و غبوق» مردم در عصر ظهور، جام‌هاى حكمت است. حكمت يعنى دريافت حقيقت یعنی مردم در عصر ظهور(عج)، در مرحله دریافت حقيقت و كشف كردن و حقايق را درک كردن پيش مىروند و برايشان تكرار مى‌شود، به‌طورى كه جامى از حكمت صبح مىنوشند و جامى از حكمت شب؛ اين جام‌هاى پياپى همه از حكمت بر آن‌ها پر مى‌شوند.