به گزارش ایکنا از زنجان، تاسوعا روزی است که عباس با خدا دست داد و هر دو دست خویش را از دست داد اما در مقابل عزت و عظمت را برای همیشه تاریخ برای خود خرید.

بی‌شک نام‌ تاسوعا با نام عباس(ع) گره خورده است؛ کسی که نسل امروز وامدار مکتب جهاد و شهادتی است که ابوالفضل(ع) در آن مکتب علمدار و الگو است. وقتی عباس دست در آب برد فرات، بی‌صبرانه و مشتاق، در کف دستش غلطید تا جایی که موج‌ها برای زیارت لب‌هایش، بی‌قراری می‌کردند.

عباس وقتی خنکای آب را با تمام وجود حس کرد، خیمه‌ها را دید، کودکانی که در عطش می‌سوختند و شیرخواره‌ای که حتی در سینه‌های مادرش نیز شیری برای خوردن نداشت و دخترکانی که تمام چشم امیدشان مشک سقا بود. همه این‌ها دست به دست هم داد تا صدای امواج خروشان فرات و خنکای آب وسوسه‌اش نکند. آرام آب را از کف دستش بلغزاند.

آن لحظه را همه دیدند،‌ تاریخ دید، دیدند که هفت آسمان، سر تعظیم در برابرش فرود آوردند و فرات برای همیشه تاریخ، شرمنده لب‌های تشنه عباس(ع) شد.

با گذشت قرن‌ها از واقعه عاشورا هنوز تاریخ، روشن از کرامت‌های عباس و نام او با وفا و ادب و مردانگی همراه است. سرداری فداکار که با لبی تشنه و جگری سوخته، پا به فرات گذاشت، اما جوانمردی و وفایش نگذاشت که او آب بنوشد و امام(ع) و اهل‌بیت(ع) و کودکان تشنه کام باشند. لب تشنه از فرات بیرون آمد تا آب را به کودکان برساند.

خود از آب ننوشید و فرات را تشنه لب‌های خویش نهاد و برگشت و دست عطش فرات، دیگر هرگز به دامن وفای عباس نرسید. این ایثار را کجا می‌توان یافت و این همه فداکاری مگر در واژه می‌گنجد و با کلام قابل بیان است؟

اینها همه در مکتب عاشورا تجلی یافت تا به انسان‌ها یادآوری کند که انسان باید آزاده باشد و سر تعظیم مقابل ظلم فرو نیاورد.